Αφιέρωμα στο πολυτεχνείο από την εκπομπή Ένα Ντέφι που πάει παντού στο Κόκκινο 105.5 Με τον Στέλιο Ελληνιάδη, καλεσμένος της εκπομπής ο Δημήτρης Κουμάνταρος
Από την κα. ΜΕΛΊΤΤΑ ΓΚΟΥΡΤΣΟΓΙΆΝΝΗ (υπεύθυνη Τομέα Αστικού Περιβάλλοντος στο ΠΟΤΑΜΙ) στο μπλογκ της
Ύστερα από σύντομη και ξαφνική ασθένεια έφυγε από τη ζωή ο Δημήτρης Κουμάνταρος την Κυριακή 19 Μαρτίου 2017. Η κηδεία του έγινε στο Α νεκροταφείο στις 22 Μαρτίου. Τον συνόδεψαν τα παιδιά του, η γυναίκα του, επιστήθιοι φίλοι και σύντροφοι, συναγωνιστές του φοιτητικού κινήματος στην δικτατορία, νεότεροι συνεργάτες και φίλοι. Η κηδεία ήταν πολιτική. Για τον Δημήτρη Κουμάνταρο μίλησαν τα παιδιά του και φίλος του Ανδρέας Αποστολίδης.
από τον Ανδρέα Αποστολίδη.
Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα μιλούσα για τον Κουμάνταρο στην κηδεία του. Toν γνώρισα στα δεκαεπτά μου και μετά από τρία χρόνια βρεθήκαμε φυλακή. Μετά τριάντα παντρευτήκαμε τις θρυλικές αδελφές Ρέντη.
Στέλεχος του φοιτητικού κινήματος στη δικτατορία και σύμβολό του. Όταν τα γεγονότα του 1973 έγιναν «εθνική εορτή» θεωρήσαμε τη συμμετοχή μας σε αυτά περισσότερο ιδιωτική μας υπόθεση παρά δημόσια. Είχαμε συλληφθεί επί Ιωαννίδη και κατηγορηθεί για «ηθική αυτουργία για την κατάληψη του Πολυτεχνείου». Τη μέρα που θα περνούσαμε από το στρατοδικείο έπεσε η χούντα και η δική δεν έγινε ποτέ. Ήταν ευτύχημα, λέγαμε, γιατί δεν χρεωθήκαμε μέρος της επερχόμενης «επετείου». Για τον ίδιο είχε μεγάλη βαρύτητα η μετατροπή της αντιστασιακής του δράσης σε ιδιωτική ιστορία. Ο Κουμάνταρος άρχισε να ψαλλιδίζει τον εαυτό του.
Για το σήμερα έχει ιδιαίτερη σημασία τι έκανε μετά το 1980. Με το νέο τότε σύστημα εξουσίας, αν ήθελε, όλες οι πόρτες ήταν ανοιχτές –πολιτικές, κομματικές και κρατικές. Επέλεξε με απόλυτο πείσμα να μείνει κυριολεκτικά στη ψάθα. Να έχει μια μικρή αυλίτσα ελευθερίας και από εκεί να εκπέμπει το προσωπικό του στίγμα.
Δεν ήταν παροπλισμένος, τον έβρισκε όποιος ήθελε και όποτε ήθελε. Και υπήρχε η μεγάλη παρηγοριά και ασφάλεια ότι εκείνος ήταν εκεί. Και παράλληλα υπήρχε η πίεση από πολλούς για μια άμεση επιστροφή του στο πολιτικό προσκήνιο. Ο Κουμάνταρος, όμως, δεν ήταν επαγγελματίας πολιτικός και δεν επρόκειτο ποτέ να γίνει ούτε τα επόμενα πεντακόσια χρόνια. Είχε παντρέψει την Ουτοπία με την Πολιτική.
Ήταν από την άλλη πολιτικό πρόσωπο, ασκούσε με τον τρόπο του πολιτική ή θα ήθελε να ασκήσει. Και άρχισε να μετατοπίζει το ενδιαφέρον του από τον «πολιτικοποιημένο» του κομματικού συστήματος στον «ενεργό πολίτη».
Μια πρακτική των απόψεών του προσπάθησε να βάλει σε εφαρμογή μέσα από την αρθρογραφία του στην Ελευθεροτυπία τη δεκαετία του 1990. Μιλάνε, συμβουλεύουν, κρίνουν οι άνθρωποι που γνωρίζουν, οι άξιοι, οι αξιόλογοι σε θέματα οικονομικά, εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά, επιστημονικά, διατροφικά. Θέλησε να γίνει αυτό το στυλ μια γενικότερη προσέγγιση της εφημερίδας και κυρίως να περάσει σαν άλλη γραμμή απέναντι στο δημόσιο βίο. Έφαγε πόρτα. Δεν έγινε ούτε κρατικός «παράγοντας» ούτε «επαγγελματίας» δημοσιογράφος.
«Παραιτήθηκα από τη δημοσιογραφία το 1996», έγραφε στο βιογραφικό του, «θεωρώντας το τρόπο άσκησής της, λόγω του μονοπωλίου των εκδοτών-καναλαρχών, ως μια από τις σημαντικότερες, αν όχι τη σημαντικότερη αιτία για το σύγχρονο βάλτωμα της ελληνικής κοινωνίας».
Η ειρωνεία είναι ότι οι λόγοι που τον οδήγησαν σε παραίτηση εκείνη την εποχή, αποτελούν πταίσμα μπροστά στην επιχειρούμενη είσοδο του υπόκοσμου και του οργανωμένου εγκλήματος στα ΜΜΕ σήμερα.
Του στοίχησε πάντως πολύ η αποτυχία του εγχειρήματος, η υποτίμησή του και η αδιαφορία που συνάντησε και ακολούθησε «η ιαπωνική του περίοδος μετά την ήττα» , όπως τον πείραζα και του κόλλησα το παρατσούκλι « Χιροχίτο». Σαν ήρωας ταινίας του Κουροσάβα με πλατύγυρο καπέλο υπό τον ήλιο και δερμάτινα γάντια κλάδευε μια τριανταφυλλιά επί ώρες με πενιχρά αποτελέσματα. Ή άλλη φορά από το πολύ φινίρισμα την εξαφάνιζε.
Θέλησε τότε να γράψει μια δωδεκάτομη εγκυκλοπαίδεια Κουμάνταρου «Πολιτικής πρακτικής». Το προσπάθησε μανιωδώς ένα διάστημα. Το εγχείρημα εξαερώθηκε ύστερα από ατέλειωτες συζητήσεις σε ντουμανιασμένα δωμάτια μ’ εμένα βασικό ακροατή του. Απέτυχε παταγωδώς. Με ευτυχή κατά παράδοξο τρόπο απόληξη: τα εύστοχα λακωνικά του αποφθέγματα των τελευταίων ετών και τις επιγραμματικές δηλώσεις του της μιας ή της μιάμιση το πολύ αράδας.
Όση σχέση είχε ο Κωστής Παπαγιώργης με τη φιλοσοφία, είχε ο Δημήτρης Κουμάνταρος με την πολιτική. Δηλαδή ασφαλώς και είχε –αλλά πλάγια, λοξή.
Μετά τις πυρκαγιές του στρατηγού άνεμου θέλησε να συμμετάσχει ξανά πιο ενεργά στα κοινά. Προσπάθησε να τρυπώσει κάπου για να έρθει σε επαφή με ανθρώπους που τον ενδιέφεραν και θεωρούσε αξιόλογους. Το πού τρυπώνει δεν έχει καμία σημασία. Την ίδια πλατφόρμα θα προωθούσε οπουδήποτε: την αντικατάσταση του πολιτικού κομματικού συστήματος από το σύστημα των ενεργών πολιτών, όπως το ονειρευόταν.
Και να, μερικές βδομάδες πριν, γνωρίζοντας ότι πάσχει από επιθετικό καρκίνο, ανακοίνωσε τη δημιουργία από τον ίδιο μιας κίνησης για ένα κίνημα ενεργών πολιτών καλώντας σε εξέγερση κατά του κομματικού συστήματος.
«Ονειρεύομαι ένα ξεσηκωμό», έγραφε, επιστρέφοντας στο πνεύμα του 1973. «Ενάντια στην αδιαφάνεια, τη διαφθορά, την κομματοκρατία, την αναξιοκρατία. Ενάντια στη διχαστική λογική, το φανατισμό, την προχειρότητα και την τσαπατσουλιά. Ενάντια στη μετάθεση ευθυνών, την ατομοκρατία, την έλλειψη συνεργατικού-ομαδικού πνεύματος».
«Μα», του λέω, «στην κατάσταση που είσαι τι θα κάνεις;» Εννοώντας ότι ένα τέτοιο εγχείρημα απαιτεί πλήρη διαθεσιμότητα κι εκείνος πεθαίνει. Μου απαντάει: «Ακριβώς γι’ αυτό δεν θα με κατηγορήσει κανείς για ιδιοτέλεια». Ήταν η πολιτική του διαθήκη.
Ο Ραμπελαί το 1500 πρέπει να είχε γνωρίσει τον Κουμάνταρο της εποχής. Ο Κουμάνταρος είναι ήρωας του Ραμπελαί. Στην ιδιωτική του ζωή και όχι μόνο, ξετύλιγε μια ατέλειωτη γκάμα ιδιοτροπιών και παραξενιών · ανεξάντλητη, πρωτότυπη, δημιουργική και ευφάνταστη. Ήταν και παραμένει ο Γαργαντούας της Δυστροπίας, της επιμονής, του πείσματος και της μονομανίας. Το μεγαλύτερο κατόρθωμά του είναι ότι παρ’ όλα αυτά ή χάρη σε αυτά, υπήρξε ο πιο καλός και γλυκός άνθρωπος που γνωρίσαμε στη ζωή μας.
ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ
Ονειρεύομαι ένα ξεσηκωμό.
Ενάντια στην αδιαφάνεια, στη διαφθορά, στην κομματοκρατία, στην αναξιοκρατία.
Ενάντια στη διχαστική λογική, στο φανατισμό, στην προχειρότητα και στην τσαπατσουλιά.
Ενάντια στη μετάθεση ευθυνών, την ατομοκρατία, την έλλειψη συνεργατικού-ομαδικού πνεύματος.
Ένα ξεσηκωμό συμμετοχής, έρευνας, διαλόγου, για το πως μπορούμε καλύτερα να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες και τους ντόπιους που βρίσκονται σε ανθρωπιστική κρίση.
Για το πως θα σχεδιάσουμε σε κάθε δημόσιο τομέα, από το Σύνταγμα μέχρι την Παιδεία κι από τη Δικαιοσύνη μέχρι τη Φοροδιαφυγή, ένα πλάνο της καλύτερης δυνατής απόδοσης που υπηρετεί τον πολίτη.
Για να γίνει κάθε χώρος υποδοχής προσφύγων, κάθε σχολείο, κάθε νοσοκομείο, κάθε δικαστήριο, κάθε δημόσια υπηρεσία, τώρα με τις υπάρχουσες δυνατότητες πρότυπο λειτουργίας.
Μιλάμε για τη σταδιακή συνειδητή επιλογή ενός άλλου, νέου, συνθετικού πολιτισμού. Δεν απαγορεύεται.
«Και τώρα πως κλειδώσανε την πόρτα τους τ’ αμπέλια μας,
πως λίγνεψε το φως πάνω στη στέγη και στα δέντρα.»
(Γιάννης Ρίτσος, «Ρωμιοσύνη»)
Τι κάνουμε μάγκες μου; Κλώθουμε τ’ αυγά. Ύστερα από 7 χρόνια φλομώσαμε στους κάθε λογής πολιτικάντηδες, που κάναν πολιτικό επάγγελμα τη μιζέρια τους. Πολλοί όχι όλοι.
Πιστεύετε ότι με το υπάρχον επίπεδο του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού, θα δούμε προκοπή;
Είναι σε τέτοια κρίση και φανερή ανημπόρια η Ελλάδα και ότι συγκροτεί την ελληνική κοινωνία, που θα έπρεπε να ντρεπόμαστε. Γιατί ο κάθε ένας και η κάθε μιά μας είμαστε συνυπεύθυνοι για αυτό το χάλι, είμαστε το ίδιο το χάλι.
Η μοναδική διέξοδος είναι ν’ αποφασίσουν χίλιοι, δέκα χιλιάδες πολίτες,όλων των γενεών και όλων των επαγγελμάτων, που δεν καλύπτονται από τα υπάρχοντα δημοκρατικά φιλοευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα, να συγκροτηθούν αρχικά διαδικτυακά.
Με στόχους
Α. Να ανανεωθεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Β. Να μπει τέλος στην αναξιοκρατική καταστροφική κομματική κρατική διοίκηση.
Γ. Να προσκληθούν όλοι οι πολίτες κι όλοι οι συλλογικοί κοινωνικοί φορείς, η διασπορά, οι φίλοι της Ελλάδας ανά τον κόσμο, να δημιουργήσουμε ένα κοινό μέτωπο δημοκρατίας, διαφάνειας, δημιουργίας.
Που θα στρέψει το καράβι σε ένα ιστορικής σημασίας εγχείρημα: » Ό άποικος είναι άποικος όσο δεν μπορεί να είναι ένοικος».
Μπορούμε και θέλουμε 200 χρόνια μετά το 1821, να καταφερουμε να διαφεντεύσουμε τον εαυτό μας; Να μετατρέψουμε την Αγανάκτηση σε Δημιουργία.
Μπορούμε να δημιουργήσουμε τη σύγχρονη ΦΑΝΕΡΗ ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ που τολμηρά, αργά και βασανιστικά, θα συμβάλλει σε μιαν Ελληνική Επανίδρυση, Αναγέννηση. Σε ένα νέο πολιτισμό φιλοτιμίας, συνέργειας, δημιουργίας, σε μια κρατική διαχείρηση που θα πλαισιωθεί από ότι ικανότερο και ηθικότερο διαθέτει η ελληνική κοινωνία.
Δ. Η επόμενη κυβέρνηση να συγκροτηθεί με την αναλογική επιρροή όλων των φιλοευρωπαϊκών δημοκρατικών κομμάτων, που θα επιλεξουν για πρωθυπουργό και υπουργούς τα πιιο αξιόλογα κι έντιμα στελέχη που διαθέτει η κοινωνία και το πολιτικό της προσωπικό.
Η αρχική διαδικτυακή συσπείρωση χιλίων, δέκα χιλιάδων πολιτών, μπορεί να συμπεριλαμβάνει μέλη κομμάτων δίχως αποκλεισμούς αλλά και διχως προνόμια. Ως ισότιμα άτομα.
Θα ήθελα τη γνώμη σας. Το μπορούμε; Ξεκινάμε τώρα να το κάνουμε; Θα βρούμε τον τρόπο.
Η αλήθεια μου είναι η μνήμη μου. Το σύνολο των μνημών μου δίχως καμμιά εξαίρεση, δίχως καμμιά προτίμηση ή απώθηση. Όλες ανεξαίρετα οι εμπειρίες που επέδρασαν πάνω στο μοναδικό μου σκαρί ως νεογέννητο.
Κάθε νεογέννητο είναι μια μοναδική αρχή.
Μοναδικές είναι και οι εμπειρίες του κάθε νεογέννητου, αυτές που αποκτά από μόνο του κι αυτές που του μεταδίδονται.
Διαφορετικές ομαδοποιήσεις κάθε είδους και μορφής οδηγούν πολλούς ανθρώπους να έχουν κοινές εμπειρίες. Η κοινότητα αφορά κάθε φορά διαφορετικές ομαδοιπήσεις με πολλαπλές διασταυρώσεις των ομάδων.
Έτσι έχουμε τις κοινές αλήθεις, τις κοινές μνήμες, τις κοινές προτιμήσεις, τις κοινές απωθήσεις, μα ταυτόχρονα κάθε πολύπλοκο άθροισμα μνήμης είναι μοναδικό. Όπως μοναδική και γι’ αυτό σεβαστή κι ας μη μας αρέσει, ούτε στους άλλους μπορεί να μην αρέσει η δικιά μας, είναι η αλήθεια της κάθε μιάς και του κάθε ενός.
Η ισοτιμία ως αξιακή επιλογή κι ως οργανωμένο σύστημα όλων ανεξαίρετα των νεογέννητων της ανθρωπότητας, των μοναδικών μνημών, των μοναδικών αληθειών των 7,35 δισεκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν σήμερα στη γη, είναι η πρώτη και θεμελιακή αρχή της Δημοκρατίας.
Του κράτους του δήμου, του κράτους της ισότιμης, πως αλλιώς, ισχύος των 7,35 δισ. ανθρώπων, με καθολικό και ισότιμο δικαίωμα γνώμης, ψήφου, για τα όποια κοινά τεκταινόμενα.
Κι ακολουθεί η δεύτερη αρχή της δημοκρατίας, που είναι ο σεβασμός της αλήθειας, της ψήφου, της πλειοψηφίας για ένα θέμα, αν πρέπει να ληφθεί μια απόφαση για αυτό.
Υποθέτω ότι αυτή η παραδοχή των δυο αρχών της Δημοκρατίας, της ισοτιμίας της ψήφου και του σεβασμού της πλειοψηφίας, είναι η μοναδική πρωταρχική πολιτική διάκριση έναντι όσων δεν τις αποδέχονται.
Όσες κι όσοι αποδέχονται τη δημοκρατία θα βρουν τη λύση, δίχως να σκοτωθούν, ανήκουν στο ίδιο στρατόπεδο.
Θα επιθυμούσα, θα μου άρεσε, θα προτιμούσα τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού κόμματος στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, σε όλο τον πλανήτη, που να συμπεριλαμβάνει και να ενώνει, να στηρίζεται και να στηρίζει, όλους ανεξαίρετα τους συνανθρώπους μας που αποδέχονται τις δυο αρχές της Δημοκρατίας.
Δεν μ’ ενδιαφέρει αν είναι μουσουλμάνοι, χριστιανοί, βουδιστές, άθεοι, πράσινοι ή κόκκινοι, πλούσιοι ή φτωχοί, ψηλοί ή κοντοί, αδύνατοι ή χοντροί, πρώην ή και νυν αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, οικολόγοι, αναρχικοί, ανώνυμοι ή επώνυμοι κ.ο.κ.
Το κόμμα αυτό μπορεί να λέγεται, αυτό που είναι, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Σκέτο δίχως θετικούς ή αρνητικούς προσδιορισμούς.
Και μπορεί να φτιαχτεί, άμεσα, τώρα στην Ελλάδα.
Ανοίγουμε μια σελίδα στο διαδίκτυο με τον τίτλο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και αυτή η σελίδα γίνεται ο δημιουργός του νέου κόμματος, του νέου πολιτικού υποκειμένου που εμείς επιλέγουμε.
Κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνας και μετά και κάθε Ευρωπαίος ή Παγκόσμιος μπορεί να συμμετάσχει ισότιμα στη κοινή μας, σελίδα, στη κοινή μας ομάδα, πολιτικό οργανισμό, κόμμα, ως ισότιμη κι ισότιμος συνδημιουργός του.
Κάθε Πολίτης-Μέλος της κοινής μας ομάδας θα έχει τη δική του σελίδα μέσα στη κοινή μας σελίδα, όλες οι ατομικές υποσελίδες θα είναι ισότιμες στην προβολή τους, με ισότιμο δικαίωμα ψήφου.
Οποιοδήποτε όργανο συντονισμού χρειαστεί να εκλεγεί, αυτό θα συμβεί σε πρώτη φάση μόνο αν συγκεντρωθούν χίλιοι στην αρχική κοινή σελίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ στο Facebook, με ελεύθερες, ανοιχτές ισότιμες, γνώμες, υποψηφιότητες και καθολικό ισότιμο δικαίωμα ψήφου κάθε Πολίτη-Μέλους της σελίδας.
Μέλος μπορεί να γίνει δίχως κανέναν αποκλεισμό αλλά και καμμιά προτίμηση, κάθε Ελληνίδα κι Έλληνας πολίτης, που επιθυμεί πραγματικά, να πάρει την τύχη του στα χέρια του και να την συνδιαμορφώσει. Ανεξάρτητα τι είταν μέχρι τα τώρα. Φτάνει να αποδέχεται τις δυο αρχές της δημοκρατίας, την ισοτιμία και το σεβασμό της πλειοψηφίας. Και της μειοψηφίας ως δικαίωμα.
Ένα μέλος διαγράφεται μόνο με την ψήφο της πλειοψηφίας.
Αμέσως μετά τη δημοσίευση αυτού του κειμένου ανοίγει σελιδα στο Facebook με την ονομασία Δημοκρατία, στην οποία μπορείτε να εγγραφείτε. Εγώ την άνοιξα και κάθε μια και κάθε ένας που εγγράφετα γίνεται ισότιμο μέλος. Μπορείτε επίσης με οποιοδήποτε διαδικτυκό μήνυμα να δηλώσεται τη συμμετοχή σας στο πείραμα.
Δημήτρης Κουμάνταρος
Αν η Παιδεία και ο Πολιτισμός είναι η μεγαλύτερη επένδυση για μια χώρα, πόσο μάλλον για την Ελλάδα, ας αναλογιστούμε μεταξύ και πολλών άλλων τι σημαίνουν:
1. Η τοποθέτηση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τριών Υπουργών Παιδείας και τριών Υπουργών Πολιτισμού μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια.
2. Μεταξύ αυτών των κ.κ. Πελεγρίνη και Ζουράρι. Για τον δεύτερο ο Πρόεδρος της Επιτροπής Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία καθηγητής Αντώνης Λιάκος έγραψε: «Βάζεις έναν τέτοιο τύπο στο Υπουργείο Παιδείας; Είμαστε καλά; Γρήγορα αποπομπή πριν γίνει διεθνές θέμα». Η εν λόγω επιτροπή συνεστήθη με πρωτοβουλία του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ.
3. Ο νέος υπουργός Παιδείας Γαβρόγλου στη συνδιάσκεψη των Προέδρων της Βουλής για τις τηλεοπτικές άδειες υποστήριξε την υποψηφιότητα Πολύδωρα ως Προέδρου του ΕΣΡ, γιατί όπως είπε: «Έχει διαβάσει το βιβλίο του για την «Τιμή των Σαμουράϊ» και πιστεύει ότι η γνώση της ανατολικής φιλοσοφίας θα τον βοηθήσει στο έργο του».
4. Ο έτσι κι αλλιώς ανεπαρκής προηγούμενος Υπουργός Φίλης με τριακονταετή κομματική θητεία αντικατεστάθη με την προτροπή των Αρχιεπίσκοπου-Καμμένου.
Η ζωή τραβάει την κατηφόρα. Εδώ δε μιλάμε για άγονες μικροκομματικές πολιτικάντικες κοκορομαχίες. Μα για την τιμή και την περηφάνεια ενός ολόκληρου λαού. Δηλαδή του καθένα και της καθεμιάς μας. Στο χέρι μας είναι.
Εν αρχή ην ο Καμμένος. Ακολούθησε η υπουργοποίηση Χαϊκάλη. Και το κακό τρίτωσε ο Πολύδωρας πρόεδρος του ΕΣΡ. Τα παιδιά είναι γκάου. Δεν κατέχουν και δε νοιάζονται για καμμιά δημοκρατική, καμμιά λαϊκή, καμμιά αριστερή πολιτική. Είναι απλά μικροκομπιναδόροι της συμφοράς και γι’ αυτό επικίνδυνοι να κυβερνούν τη χώρα σε τόσο κρίσιμες στιγμές. Και πρωτομάστορας ο «βαθυστόχαστος» φελλός που παριστάνει τον πρωθυπουργό.
Κάθε βουλευτής και κάθε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ που σέβεται στοιχειωδώς τον εαυτό του, οφείλει τώρα να διαχωρίσει τη θέση του και να ανεξαρτητοποιηθεί. Το παραμύθι «μα οι άλλοι ήταν χειρότεροι» τελείωσε. Η Ελλάδα δεν έχει μέλλον, αν είναι κάθε φορά να διαλέγουμε, ποιός απατεώνας και ποιός δημαγωγός θα μας κυβερνήσει καλύτερα.
10, 100, 1000, ν άτομα, πολίτες και πολιτικοί, ισότιμα ως μονάδες μεταξύ τους, συνέρχονται σε μια ιδρυτική συνέλευση κι αποφασίζουν:
Την διεξαγωγή τον ερχόμενο Μάϊο του 2017 ιδρυτικού συνεδρίου ενός νέου ενιαίου πολιτικού φορέα. Ο νέος πολιτικός φορέας έχει ως προμετωπίδα του την εθνική ανασυγκρότηση και τη διαπίστωση ότι για αυτήν δεν επαρκούν οι υπάρχοντες πολιτικοί σχηματισμοί.
Την εκλογή σε αυτήν την ιδρυτική συνέλευση επιτροπής πολιτικής κι οργανωτικής προετοιμασίας του συνεδρίου. Όλα τα μέλη της επιτροπής ή τουλάχιστον η πλειοψηφία τους θα είναι άτομα, που δεν ανήκουν σε κόμματα ή που θα παραιτηθούν από την κομματική τους ιδιότητα.
Ήδη υπάρχοντα κόμματα κι οργωνωμένες συλλογικότητες που θα συμμετάσχουν στο εν λόγω εγχείρημα, δεσμεύονται για την αυτοδιάλυσή τους προ του ιδρυτικού συνεδρίου.
Η ηγεσία του εγχειρήματος είναι συλλογική και δημοκρατικά εκλεγμένη. Τυχόν ηγέτης θα αναδειχθεί μέσα από αυτήν την συλλογική δημοκρατική πορεία.
Επί Τέλους το ποδόσφαιρο δείχνει να κατακτά τη θέση που του αξίζει στη σύγχρονη πολιτισμική ιστορία της Ελλάδας. Τρεις από τις τέσσερες μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες της πατρίδας μας, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ, φαίνεται ότι κατακτούν δια μέσου των Προέδρων τους και τις τρεις από τις τέσσερες ιδιωτικές τηλεοπτικές άδειες. Δίπλα στον υπουργό μας τον κύριο Παππά που διαφεντεύει την κρατική ΕΡΤ, οι κύριοι Μαρινάκης, Αλαφούζος, και Σαββίδης αναλαμβάνουν τα ηνία της πολιτισμικής διαπαιδαγώγησης των απογόνων του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, του Σεφέρη και του Ελύτη.
Κι όλα αυτά χάρις στον επίπονο αγώνα των έντιμων αριστερών και των έντιμων δεξιών συμπολιτών μας υπό τη φωτισμένη ηγεσία των τιμονιέρηδων Αλέξη Τσίπρα και Πάνου Καμμένου.
Που προέταξαν τα στήθη τους στην αδιαφάνεια και στη διαπλοκή και με τη σοφή καθοδήγηση του έμπειρου από την υπόθεση Κοσκωτά νομικού συμβούλου του κράτους Γιάννη Μαντζουράνη κατόρθωσαν το ακατόρθωτο.
Η έτερη μεγάλη ομάδα της πατρίδας, η ΑΕΚ, μπορεί να μην διεκδίκησε τηλεοπτική άδεια, επάξια όμως δια του προέδρου της κυρίου Μελισσανίδη έχει πάρει ήδη τα τυχερά παιχνίδια του ΟΠΑΠ, δίνοντας τη δική της συμβολή στις επενδυτικές μας ανάγκες.
Επί Τέλους η Ελλάδα χάρις στους πολίτες της, στους πολιτικούς της, την πνευματική και επιχειρηματική της ηγεσία μπορεί να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον της στον 21ο αιώνα. Και καμμιά δράκα ανόητων, αφελών ή τρελλών δεν μπορεί(;) να ανακόψει αυτήν την πορεία.
ΥΓ: Ο υπογράφων είναι λάτρης του ποδοσφαίρου.
Τι έχει ανάγκη σήμερα η Ελλάδα; Ένα Πρόγραμμα Εθνικής Ανασυγκρότησης.
Το Πρόγραμμα αυτό θα συμπεριλαμβάνει όλους ανεξαίρετα τους τομείς της δημόσιας ζωής, θα είναι ένα καθολικό πολιτισμικό, πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό πρόγραμμα.
Θα στηριχθεί στα πραγματικά σημερινά δεδομένα, θ’ αξιοποιεί την προγενέστερη αρνητική και θετική εμπειρία και θα λαμβάνει υπ’ όψη του τις διαφαινόμενες εξελίξεις στη διεθνή κι ελληνική κοινωνία.
Θα προέλθει μέσα από τη συστηματική επεξεργασία και την δημόσια διαβούλευση όλων όσων εμπλέκονται σε αυτό στο σύνολό του και στους επιμέρους τομείς του. Ειδικών, πολιτών, επιστημονικών, κοινωνικών, επαγγελματικών και πολιτικών φορέων με μόνο προαπαιτούμενο το δημοκρατικό φρόνημα, τον αποκλεισμό της παντογνωσίας και της μισαλλοδοξίας, την ανάγκη εθνικής ενότητας.
Θα είναι στη τελική του διαμόρφωση ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, που θα συμπεριλαμβάνει εκτός από τις θέσεις του και τον τρόπο ανάδειξης των ανθρώπων που θα κληθούν να το υλοποιήσουν και θα προσδιορίζει συγκεκριμμένους ανθρώπους που θα αναλάβουν τις υπεύθυνες διοικητικές θέσεις.
Ποιός θα είναι ο αρχικός φορέας, οι πρώτοι άνθρωποι που θα εκκινήσουν την όλη διαδικασία εκπόνησης του Προγράμματος Εθνικής Ανασυγκρότησης;
Πολίτες που θα συμφωνήσουν στο όλο εγχείρημα και θα συγκροτήσουν μια Ένωση Εθνικής Ανασυγκρότησης. Μπορεί να είναι μέλη δημοκρατικών κομμάτων ή να μην είναι, μπορεί να υπήρξαν ή να είναι πολιτικοί ή να μην υπήρξαν και να μην είναι. Μοναδικές προϋποθέσεις είναι να μην έχουν ποινική εμπλοκή, να αποδεχτούν την ισότιμη συμμετοχή τους ως μονάδες δίχως ιδιαίτερα προνόμια και να βάζουν την Ένωση Εθνικής Ανασυγκρότησης πάνω από οποιαδήποτε κομματική τους ιδιότητα.
Μπορεί άμεσα τώρα ή το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα να συγκροτηθεί μια αρχική Επιτροπή Εθνικής Ανασυγκρότησης από ομονοούντες πολίτες. Αυτοί μπορούν να απευθύνουν στη συνέχεια ένα δημόσιο κάλεσμα συμμετοχής κι ακολούθως να οριστεί ο χρόνος διεξαγωγής του Ιδρυτικού Δημοκρατικού Συνεδρίου της Ένωσης Εθνικής Ανασυγκρότησης.
Η Ένωση Εθνικής Ανασυγκρότησης ή όπως αλλιώς αποφασιστεί να ονομαστεί, δεν είναι ένα πολιτικό κόμμα, με την έννοια ότι δε διαθέτει ένα αναλυτικό πολιτικό κυβερνητικό πρόγραμμα. Είναι όμως μια πολιτική κίνηση που συγκροτείται ακριβώς για να συγκροτήσει και να υλοποιήσει ένα τέτοιο κυβερνητικό πρόγραμμα, για να γίνει τελικά ένα πολιτικό κόμμα. Η διαφορά της από όλους τους υπάρχοντες πολιτικούς φορείς είναι, ότι δεν έχει έτοιμες ούτε τις λύσεις ούτε τους ανθρώπους ούτε τους ανθρώπινους μηχανισμούς. Είναι ότι πιστεύει ότι οι λύσεις και οι άνθρωποι των λύσεων, θα προκύψουν μέσα από τη συστηματική δουλειά, τη δημοκρατική συμμετοχική διαβούλευση κι επιλογή. Δίχως ιδεατούς διχαστικούς φαντασιακούς διαχωρισμούς, δίχως αερολογία, δίχως δημαγωγία.
Αυτό το χώμα είναι όλων μας. Από κοινού πρέπει να αναζητήσουμε τον καλύτερο τρόπο καλλιέργειάς του και να ασχοληθούμε πρακτικά με αυτόν κι όχι να τσακωνόμαστε για το ποιός θα το καλλιεργήσει καλύτερα, ενώ στην πραγματικότητα ιδέα δεν έχουμε ούτε εμείς ούτε οι εκάστοτε προτείνοντες. Στο χέρι μας είναι να βάλουμε ένα τέρμα στο καθεστώς των περιφερόμενων ηγετών και των περιφερόμενων οπαδών. Να ανασυγκροτήσουμε, να αναγεννήσουμε εμείς συνυπεύθυνα και δημοκρατικά τη χώρα μας.
Θέλει με δράσεις, συσπειρώσεις, καλά παραδείγματα, συστηματική δουλειά σε παλιά και καινούργια μέσα μαζικής ενημέρωσης, να καταπολεμηθεί η «παλλαϊκή» νοοτροπία της ατάκας, του διχασμού, του ατομισμού, της αερολογίας, της μετάθεσης ευθυνών, της παντογνωσίας, της μισαλλοδοξίας, του «ότι φάμε ότι πιούμε κι οτι αρπάξει ο κώλος μας». Θέλει δηλαδή τη διαμόρφωση μιας νέας εθνικής και κοινωνικής συνείδησης. Που κατάληξη της θα είναι, ένα κράτος που θα είναι πράγματι δικό μας.
Μιλάμε δηλαδή για ένα ιστορικό εγχείρημα ανασυγκρότησης-επανίδρυσης-αναγέννησης.
Το εγχείρημα αυτό θ’ αρχίσει να υλοποιείται, όταν για κάθε τομέα της δημόσιας ζωής και για τη δημόσια ζωή στο σύνολό της συγκροτηθεί ένα εργοτάξιο ριζικής αναμόρφωσης. Εργοτάξιο που θα το στήσουν κάποιοι πρωτοπόροι, που θα πάρουν τη σχετική πρωτοβουλία και που θα την ξεδιπλώσουν δημοκρατικά σε συνενόηση με όλους τους εμπλεκόμενους κάθε φορά πολίτες, κοινωνικούς και πολιτικούς φορείς.
Γι’ αυτό γεννήθηκε το ΠΟΤΑΜΙ, αυτό δεν έκανε επαρκώς, γι’ αυτό εφθάρη.
Αυτό το εργοτάξιο πρέπει να βάλουμε ξανά μπροστά κι αν δεν το κάνουμε εμείς, θα το κάνουν άλλοι.
Θα το κάνουμε μόνοι μας; Όχι. Πρέπει να (ξανά) απευθυνθούμε στην ελληνική κοινωνία, στους πολίτες, στις κοινωνικές αλλά και στις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Όμως καμμιά συμμαχία δεν έχει νόημα, αν δεν εμφορείται από τις αναγκαίες αρχές και τους αναγκαίους στόχους.
Προτιμώ τον Μητσοτάκη από τον Τσίπρα, τη συνύπαρξη του ΠΟΤΑΜΙΟΥ με την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ από ένα άβουλο κι εξαϋλωμένο ΠΟΤΑΜΙ, μα πιο πολύ προτιμώ ένα ΠΟΤΑΜΙ, που πάνω και πριν απ’ όλα θα προσπαθήσει με όλες του τις δυνάμεις, δηλαδή όχι αυτάρεσκα μόνο του, να βάλει σε τροχιά τα πρακτικά, συγκεκριμμένα, επίπονα βήματα για την Επανίδρυση και την Αναγέννηση της χώρας. Τη δουλειά αυτό μόνο ένα αναγεννημένο, άφοβο, δημοκρατικό και συλλογικό ΠΟΤΑΜΙ μπορεί να την κάνει.
Το γεωπολιτικό παιχνίδι στην περιοχή μας έχει πάρει φωτιά. Αυτό γεννά το προσφυγικό πρόβλημα, το οποίο με τη σειρά του επηρεάζει λιγότερο ή περισσότερο όλους τους παίκτες. Την Ελλάδα την επηρεάζει πολύ. Είναι επιτακτική επιβιωτική ανάγκη για τη χώρα, να κάνει τις καλύτερες δυνατές κινήσεις, για να βγει όσο πιο πολύ γίνεται κερδισμένη ή λιγότερο χαμένη από αυτήν την υπόθεση.
Οι προϋποθέσεις για τις καλύτερες δυνατές κινήσεις είναι:
Εθνική και Πολιτική Ομοψυχία. Κοινωνική Ειρήνη. Αξιοποίηση κάθε ανθρώπου στο εσωτερικό και στο εξωτερικό που γνωρίζει κάποιες διαστάσεις του προβήματος και που μπορεί να βοηθήσει στην επίλυσή του. Προσεκτική ανάλυση όλων των δεδομένων κι εκπόνηση ενός προγράμματος δράσης σε όλα τα επίπεδα και με επιστράτευση όλων ανεξαίρετα των χρήσιμων δυνάμεων. (Διπλωματία στην ΕΕ, στον ΟΗΕ, ανά χώρα, μέτρα που να συνδυάζουν την ασφάλεια με τον ανθρωπισμό στο εσωτερικό).
Όλοι πρέπει να κατέβουμε από το θρόνο μας και να συνεργαστούμε. Πολιτικοί, διπλωμάτες, ΜΜΕ,σώματα ασφαλείας, πολίτες, αγρότες, κοινωνικές ομάδες, οι πάντες. Είναι μια ευκαιρία να δείξουμε αν μας έχει απομείνει φιλότιμο, αν βάζουμε τη χώρα πάνω από το τομάρι μας.
Το ΠΟΤΑΜΙ το έφτιαξε ο Σταύρος Θεοδωράκης. Εύλογα, το πρώτο αρχικό διάστημα κι εν μέσω απανωτών εκλογικών αναμετρήσεων που δεν σ’ άφηναν να πάρεις ανάσα, όλα περνούσαν από αυτόν. Ένα κίνημα που θέλει ν’ αναγεννήσει την Ελλάδα πρέπει το ίδιο να είναι πρότυπο δημοκρατικής, συλλογικής, αξιοκρατικής λειτουργίας. Αυτόν τον στόχο υποτίθεται ότι έρχεται να εξυπηρετήσει το 2ο συνέδριό μας. Κανείς από τη μεγάλη πλειοψηφία των εθελοντών του κινήματος δεν αμφισβητεί τον ιδιαίτερο ρόλο του ΣΘ. Όμως αυτό που απαιτείται, είναι να έχει μια ισχυρή συλλογική ηγεσία δίπλα του, στην οποία να εντάσσεται. Η δημοκρατία και η συλλογικότητα είναι φετίχ. Γιατί διασφαλίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την επεξεργασία, την υλοποίηση και τον δημιουργικό έλεγχο των αποφάσεων και των ανθρώπων.
Η πρόταση Καταστατικού της ΚΟΕΣ δεν διασφαλίζει την δημοκρατική, συλλογική, αξιοκρατική λειτουργία και διαιωνίζει την αναποτελεσματική όπως έχει αποδειχτεί μονοπρόσωπη λειτουργία του κινήματος. Για τους παρακάτω λόγους:
Μόνο ο Επικεφαλής εκλέγεται από το συνέδριο, έχει δηλαδή τη νομιμοποίηση του ανώτατου οργάνου, εν προκειμένω μάλιστα του συνόλου των εθελοντών. Όλα τα άλλα όργανα εκλέγονται μέσω κατακερματισμένων ομαδοποιήσεων. Επίσης μόνος του τελικά ο Επικεφαλής επιλέγει την ΚΟΕΣ του επόμενου συνεδρίου, όπως συνέβη και με τοπαρόν, καθώς και τους υποψηφίους βουλευτές. Το Πολιτικό Συμβούλειο, το οποίο μάλιστα είναι το μόνο όργανο για το οποίο δεν περιγράφεται αναλυτικά ο τρόπος εκλογής του, δεν αναφέρεται ως αποφασιστικό δεσμευτικό όργανο, συνεδριάζει δε τακτικά μόνο μια φορά το μήνα. Εκλέγεται δε, όχι μέσω του συνεδρίου ή μέσω ενός οργάνου που επιλέγει το συνέδριο, αλλά μέσω αντιπροσώπων των τοπικών ή ειδικών οργανώσεων οι οποίοι πολλές φορές δεν γνωρίζονται καν μεταξύ τους. Αυτοί συγκροτούν τη Μεγάλη Συνάντηση Αντιπροσώπων (ΜΕΣΥΑ) σε ποσοστό 70%, ενώ το υπόλοιπο 30% διορίζεται. Αυτός ο τρόπος εκλογής υποτίθεται ότι δίνει μεγαλύτερο ρόλο στις τοπικές ή ειδικές οργανώσεις. Ενώ στη πραγματικότητα αφαιρεί εξουσία από το σύνολο των οργανώσεων που παρευρίσκονται στο συνέδριο και τη δίνει σε διαμεσολαβητές-αντιπροσώπους οι οποίοι αναπόφευκτα εκλέγονται κι εμφρονούνται και με τοπικά κι ειδικά κι όχι καθολικά αξιοκρατικά κριτήρια. Με το 30% μάλιστα εξ αυτών να διορίζονται.
Αξίζει επίσης ν’ αναφερθεί ότι για την Ηλεκτρονική Πλατφόρμα Επικοινωνίας των μελών, προβλέπεται η δυνατότητα αναφοράς μόνο σε τοπικά ή ειδικά θέματα κι όχι ελεύθερα σε οποιαδήποτε ανεξαίρετα θέμα πολιτικής ή οργάνωσης. Ενώ ταυτόχρονα προβλέπεται η απαγόρευση της οριζόντιας επικοινωνίας των μελών πέραν των τοπικών ή ειδικών οργανώσεών τους. Καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται. Ποιός ο λόγος τέτοιων φοβικών περιορισμών την εποχή της ηλεκτρονικής επικοινωνιακής επανάστασης τη στιγμή όπου η χώρα αλλά και το ΠΟΤΑΜΙ έχουν ανάγκη από περισσότερες δημοκρατικές ανάσες;
Για να μπορέσει το ΠΟΤΑΜΙ να κάνει ένα ποιοτικό άλμα, που θα το βοηθήσει στη συνεισφορά του στη χώρα και θα το καταστήσει αξιόπιστο στον ελληνικό λαό, θα πρέπει εκτός από την καινοτόμα πολιτική του πλατφόρμα, να εκλέξει στο συνέδριό του και να παρουσιάσει τη δική του «Εθνική Ελλάδας». Με τα στελέχη εκείνα που οι σύνεδροι κι όχι οι εκλεγμένοι και διορισμένοι διαμεσολαβητές θα κρίνουν ως τα πιο έντιμα κι άξια, ικανά να εκφράσουν παρά τις όποιες διαφορές τους το όλον του κινήματος.
Πρακτικά μια αντιπρόταση:
-Το συνέδριο εκλέγει εκτός από τον Επικεφαλής το Πολιτικό Συμβούλειο (ΠΣ) .
Το ΠΣ έχει 51 μέλη. Τον Επικεφαλής. 13 εκπροσώπους των περιφερειών της χώρας κι έναν του εξωτερικού και 3 εκπροσώπους της νεολαίας, οι οποίοι εκλέγονται με μονοσταυρία στις σχετικές λίστες από το σύνολο των συνέδρων. 33 εκπροσώπους που εκλέγονται με ανοιχτή λίστα από το σύνολο των συνέδρων και με δικαίωμα εως 9 σταυρών. Για την εκλογή των 33 και των 3 της νεολαίας προβλέπεται ποσόστωση γυναικών.
-Το ΠΣ συμμετέχει αυτοδίκαια στις συνεδριάσεις της ΜΕΣΥΑ, αποτελεί συστατικό της. Με αυτή τη νέα μορφή και τη διευρυμένη της σύνθεση η ΜΕΣΥΑ είναι το ανώτατο όργανο του κινήματος μεταξύ δύο συνεδρίων. Το ΠΣ είναι το ανώτατο όργανο μεταξύ δύο συνεδριάσεων της ΜΕΣΥΑ. Αυτό επιλέγει τους υποψήφιους βουλευτές και συγκροτεί την ΚΟΕΣ. Αυτό εποπτεύει το Συμβούλειο Αξιολόγησης κι Αξιοποίησης Στελεχών, που έχει συμβουλευτικό ρόλο και μπορεί ν’ αποφασίζει τη διεύρυνσή του. Συνέρχεται τακτικά ανά μήνα ή δίμηνο. Εκλέγει 11μελές Εκτελεστικό Συμβούλειο (ΕΣ) με ανοιχτή λίστα και τρισταυρία. Το ΕΣ συνέρχεται σε διαρκή βάση και είναι το αποφασιστικό όργανο μεταξύ δύο συνεδριάσεων του ΠΣ.
-Κανείς δεν διορίζει κανένα. Η ΜΕΣΥΑ, το ΠΣ και το ΕΣ έχουν τη δυνατότητα με απόφαση της πλειοψηφίας των μελών τους, να διευρύνουν τη σύνθεσή κατά το 20% των μελών τους.
-Απαλείφεται κάθε περιορισμός στην Ηλεκτρονική Πλατφόρμα Επικοινωνίας και στην οριζόντια επικοινωνία των μελών.
-Προβλέπεται η εκλογή από το ΠΣ εκτός του οργανωτικού και του πολιτικού γραμματέα. Αυτός προΐσταται των τομέων πολιτικής και του κοινοβουλευτικού γραμματέα κι αναπληρώνει τον επικεφαλής σε περίπτωση απουσίας του. Η πολιτική είναι έργο πολύ ευρύτερο της κοινοβουλευτικής δραστηριότητας.
Το ΠΟΤΑΜΙ κλυδωνίζεται. Η χώρα κλυδωνίζεται. Ας διερωτηθεί ελεύθερα και με τόλμη η κάθε μια κι ο κάθε ένας εθελοντής, με ποιό τρόπο μπορούμε να διασφαλίσουμε τη δημιουργική μας ενότητα και ν’ αναβαθμίσουμε το ρόλο του κινήματός μας. Δίχως φαντασιακά χάρτινα στρατόπεδα, δίχως προσωπικά καπρίτσια. Το αύριο είναι μια συλλογική μας υπόθεση.
Είναι(;) κοινός τόπος, ότι μια από τις βασικές αδυναμίες στο ΠΟΤΑΜΙ τα δύο χρόνια της λειτουργίας του ήταν η απουσία μιας σταθερής συλλογικής καθοδήγησης, ενός επιτελείου, που να δρα πολιτικά κι οργανωτικά δίπλα και μαζί με τον επικεφαλής.
Το επιτελείο ήταν άλλοτε μόνο ο ΣΘ, άλλοτε η Συντονιστική Επιτροπή, άλλοτε η κοινοβουλευτική ομάδα, άλλοτε κάποιοι εναλλασσόμενοι συνεργάτες, άλλοτε ο πολιτικός σχεδιασμός. Δουλειά έτσι δε γίνεται. Η πολιτική μας γραμμή συνολικά και σε επιμέρους θέματα δεν ήταν επαρκώς κι ισομερώς επεξεργασμένη, σταθερή και σαφής μέσα στο χρόνο, δεν διοχετεύονταν και δεν εμπλουτιζόταν επαρκώς μέσα στην όλη οργάνωση του κινήματος και μέσα στην κοινωνία. Επίσης δεν καταφέραμε να επιδείξουμε και να αναδείξουμε συστηματικά και σταθερά μέσα στην κοινωνία τα ηγετικά μας στελέχη και το συλλογικό ηγετικό πρόσωπο του κινήματός μας.
Υπάρχουν πολλές δικαιολογίες για αυτή μας την ανεπάρκεια, πραγματικές κι όχι πλασματικές δικαιολογίες: Το ότι το ΠΟΤΑΜΙ γεννήθηκε και συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία του Σταύρου Θεοδωράκη, αναπόφευκτα σήκωσε το κύριο και μεγαλύτερο βάρος. Όσοι τον πλαισιώσαμε καλά καλά δεν γνωριζόμασταν μεταξύ μας. Οι απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις . Η μικρή συχνά υποκειμενικά κι αντικειμενικά διαθεσιμότητα στελεχών και η κινητικότητά τους. Ο ρόλος των ΜΜΕ στην επιλογή εκπροσώπων με δικά τους κριτήρια.
Τώρα γνωρίζοντας δεν επιτρέπεται καμμιά ολιγωρία. Αν η Ελλάδα έχει ανάγκη την αυτογνωσιακή, δημοκρατική, συλλογική κι αξιοκρατική της επανασυγκρότηση, το ΠΟΤΑΜΙ που θέλει να πρωτοστατήσει σε αυτήν οφείλει να επιδείξει ανάλογα χαρακτηριστικά.
Η ανάδειξη από το Συνέδριό του απ΄ευθείας, δίχως διαμεσολαβήσεις ή επιμέρους εκπροσωπήσεις, της συλλογικής πολιτικής του ηγεσίας δίπλα και μαζί με τον επικεφαλής του είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Το νέο Πολιτικό Συμβούλειο θα πρέπει να συγκροτηθεί, από τα στελέχη εκείνα που ανεξάρτητα από την πολιτική τους απόχρωση είναι τα πιο ικανά κι έντιμα, διατεθιμένα να βάλουν τα χέρια τους στη φωτιά και να πλαισιώσουν συνυπεύθυνα τον Σταύρο Θεοδωράκη. Να αποτελέσουν δηλαδή κατά την κρίση των συνέδρων την «Εθνική Ελλάδας» του ΠΟΤΑΜΟΥ.
ΥΓ: Ακόμα κι αν εκλέγονταν οι ίδιοι τελικά άνθρωποι, είναι λάθος το Πολιτικό Συμβούλειο να εκλεγεί από τοπικούς ή επιμέρους αντιπροσώπους-διαμεσολαβητές, τη ΜΕΣΥΑ δηλαδή, κι όχι από το ίδιο το Συνέδριο. Το Πολιτικό Συμβούλειο είναι ανάγκη να έχει την ίδια νομιμοποίηση με τον Επικεφαλής και να εκφράζει το όλον του κινήματος δίχως τη λογική επιμέρους εκπροσωπήσεων. Η ΜΕΣΥΑ μπορεί μαζί με τον Επικεφαλής να θέτει θέματα ανακλήσεων ή προσθηκών στο Πολιτικό Συμβούλειο μεταξύ δύο συνεδρίων.
Η Πολιτεια του Κανενα Καθενα 