Με Αφορμή την Εξέγερση του Πολυτεχνείου

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε ακριβώς πριν ένα χρόνο.

Όλα όσα μεσολάβησαν, η παγκόσμια οικονομική κρίση που προκλήθηκε από την ασυδοσία και την αλλαζονεία των κερδοσκόπων κι από την απουσία δημοκρατικής συλλογικής λειτουργίας των περισσοτέρων σύγχρονων κοινωνιών, καθώς και η επιδείνωση των φαινομένων σήψης της ελληνικής κοινωνίας, επιβεβαιώνουν τις διαπιστώσεις του κειμένου.  Επί της ουσίας δεν θα άλλαζα ούτε μια γραμμή.  Γι αυτό και επαναφέρεται σε πρώτο πλάνο η ανάρτησή του για λίγες μέρες με αφορμή την επέτειο.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Το ψευδαισθησιακό όνειρο της λύτρωσης ήταν το άλλοθι για να τολμήσουμε να βγάλουμε το φίδι από τη τρύπα. Η ακύρωση του ονείρου είναι το άλλοθι για να καθόμαστε στ’ αυγά μας.
Κατ’ άλλη διατύπωση αν κάποτε ήταν ευρέως διαδεδομένη η πλάνη ότι η προσωπική ευημερία περνά μέσα από τη κοινωνική ευημερία, σήμερα είναι ευρέως διαδεδομένη η αντίστροφη κι εξ ίσου δογματική πλάνη, ότι η προσωπική ευημερία είναι ανεξάρτητη τη κοινωνικής ευημερίας.

Δυό φορές έχω κλάψει για πολιτικούς λόγους στη ζωή μου:

Η μία ήταν όταν είδα τον προσωπικό μου βασανιστή να είναι επικεφαλής της επιχείρησης σύλληψης 500 νέων που είχαν κλειστεί μέσα στο Πολυτεχνείο, το 1995. Η εμπειρική σκέψη που προκάλεσε το κλάμμα ήταν, ενώ όλοι πανηγύριζαν ή έβριζαν: “ Μα κανείς δε σκέφτεται και δε μιλά για τη στοργή πούχουν ανάγκη αυτά τα παιδιά, όλα τα παιδιά”.

Η δεύτερη φορά που καιγόταν όλη η Ελλάδα.: “Μα είμαστε τόσο ρεμπεσκέδες να αφήνουμε τόσα χρόνια, τις πιό ανίκανες, μωροφιλόδοξες, φανατικές φωνές να διαφεντεύουν αυτή τη χώρα,
να απασχολούν κατά τα 9\ 10 τη πολιτική ζωή και το δημόσιο βίο, με το ποιός έχει δίκιο για ένα πρόβλημα παρά με την ίδια την επίλυσή του.

Πετάω από το Πολυτεχνείο σήμερα το φανατισμό και το πνεύμα αντιδικίας. Δικαιολογημένο τότε
από τον εξουσιάζοντα φανατισμό. Κρατάω το πνεύμα αντίστασης, την αίσθηση του ελεύθερου πολιορκημένου, το ρίσκο, το κόντρα στο ρεύμα, τη συμμετοχή στη ροή του ανθρώπινου ιστού. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο πηγές έμπνευσης ήταν η αντίσταση στη γερμανική κατοχή, το 21 κ.ο.κ.

Πιστεύω ακράδαντα ότι η σημερινή αντίσταση στο ρεύμα είναι: Η ενασχόληση σε ένα ποσοστό, ας πουμε 10%, της ατομικής μας ζωής με τα κοινά σε όλα τα επίπεδα από τα μικρότερα μέχρι τα μεγαλύτερα. Η συνεργασία και η ανάδειξη των πιο δημιουργικών κι αφανάτιστων δυνάμεων σε αυτό τον τόπο, δίχως στείρες αυτοαναπαργωγικές παλιές πολιτικοϊδεολογικές διακρίσεις, σε μια προσπάθεια συγκροτημένης αντιμετώπισης των σύγχρονων κοινών πολιτικών προβλημάτων. Να το πω στα ίσα, όνειρο μου είναι το ξεκίνημα μιας νέας πανεθνικής προσπάθειας για την αναγέννηση κι επανίδρυση της Ελλάδας. Κοινωνικά δίκαιης και οικολογικής με αμοιβαίο σεβασμό κι όχι αλληλοσπαραγμό των πολιτών της, εστία συνάντησης όλων των πολιτών της γης σε μια παγκόσμια απαίτηση για τη δημοκρατική διαχείρηση της παγκοσμιοποίησης.

ΥΓ. Τα 9\10 από τους 2500 χιλιάδες περίπου που παρέμειναν μέχρι το τέλος κλεισμένοι στο Πολυτεχνείο εκείνη τη νύχτα, ρισκάροντας γιατί θα μπορούσαν πριν να είχαν φύγει, δεν είναι σήμερα ευρύτερα γνωστά στη κοινωνική και πολιτική ζωή.

Σημ: Δημοσιεύθηκε στο ΕΘΝΟΣ στις 18.11.2007 στα πλαίσια αφιερώματος για τη 34η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

• Εξέγερση Πολυτεχνείου
• Πολιτική