ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Η χώρα διέρχεται μια βαθύτατη κρίση, σαφώς τη μεγαλύτερη των τελευταίων 35 χρόνων μετά τη μεταπολίτευση του 1975. Κι ακόμα δεν έχουμε φτάσει στον πάτο.
Όλες ανεξαίρετα οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, χωρίς καμμιά διάθεση εξίσωσής τους, καθώς και των στελεχών τους, αδυνατούν να δώσουν διέξοδο.
Πρώτο, γιατί οι τωρινές συνθήκες είναι πιό δύσκολες από κάθε άλλη φορά.
Δεύτερο, γιατί οι όποιες πρωτοβουλίες και λύσεις απαιτούν νέες ιδέες και συνθέσεις, ανταποκρινόμενες σε καινούργια δεδομένα.
Τρίτο, γιατί τα κόμματα είναι δέσμια συλλογικών αυτοαναπαραγωγικών, μικροπολιτικών και μικροκομματικών στρατηγικών ή και προσωπικών στρατηγικών στελεχών τους.
Τέταρτο, γιατί είναι δέσμια φαντασιακών ιδεοληψιών.
Πέμπτο, γιατί τα περισσότερα στελέχη τους είναι, εδώ και πολλά χρόνια αποκομμένα από την πραγματική ζωή, δέσμια, ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους, των παραμορφωτικών εσωκομματικών κατόπτρων.
Σε τέλμα δεν βρίσκονται μόνο οι πολιτικές δυνάμεις, αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία και οι πολίτες, ανεξάρτητα από την κοινωνικοοικονομική τους θέση, το μορφωτικό τους επίπεδο και τις πεποιθήσεις τους. Ζαλισμένοι κι αυτοί μπροστά στις καινούργιες συνθήκες ζωής, δίχως να ξέρουν πως να τις διαχειριστούν. Επηρεασμένοι από μια κουλτούρα τυφλής δογματικής ιδιώτευσης, που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια, η οποία αντικατέστησε μια προηγούμενη περίοδο τυφλής δογματικής συλλογικότητας. Εξαρτημένοι μέχρι τώρα, γιατί αυτό εκ των πραγμάτων αποδυναμώνεται, από τα κόμματα είτε λόγω οικονομικών συμφερόντων, είτε λόγω οπαδικής στράτευσης.
Το ατομικό και συλλογικό κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο βρίσκει «διέξοδο» επιτείνοντας το αδιέξοδο, σε μια παραζάλη ατομικότητας, δογματισμού και φανατισμού, εντάσεων και συγκρούσεων. Έχουμε παράδοση ως λαός σε αυτό. Παράδοση που έχει ενισχυθεί κατά κόρον από το διαίρει και βασίλευε ξένων μεγάλων δυνάμεων. Παράδοση που διαιωνίζεται σήμερα από τα ΜΜΕ. Ο κάθε ένας μας και η κάθε μία μας τα ξέρει όλα, όλοι οι άλλοι φταίνε εκτός από μας και είναι και ηλίθιοι. Το «διαφωνώ» πριν καν ακούσεις τι λέει ο άλλος, έχει γίνει εθνικό μοτίβο. Η επιθυμία σύνθεσης είναι καθολικά απούσα, όπως και της πράξης. Βαδίζουμε συλλογικά στον κατήφορο, αισθανόμενοι ατομικά δικαιωμένοι.
Μπορεί να δώσει μια κάποια έστω λύση, στο πανθομολογούμενα ζοφερό κοινωνικοπολιτικό σκηνικό, μια μονοκομματική κυβέρνηση της ΝΔ; Του ΠΑΣΟΚ; Μια συνεργασία των δυο αυτών κομμάτων; Μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ; Μια κυβέρνηση κομματικής εθνικής ενότητας; Μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας από εξωκομματικές προσωπικότητες; Η αναμονή μιας αριστερής κυβέρνησης κάποτε στο μέλλον;
Είναι μάλλον περιττό, να ασχοληθεί κανείς με όλες ανεξαίρετα τις μονοκομματικές προτάσεις. Καλά καλά και οι ίδιοι οι υποστηριχτές τους τις φοβούνται.
Για τις προτάσεις συνεργασίας: Πέρα από το γεγονός ότι όλες απορρίπτονται από τους ενδεχόμενους συνεργάτες, είναι τόσο μεγάλη η απουσία ιδεών, προτάσεων, ειλικρινών συνεργατικών διαθέσεων και τόσο μεγάλη η παρουσία προσωπικών και μικροκομματικών στρατηγικών, που τις καθιστούν ατελέσφορες. Πόσο μάλλον όταν δεν συνοδεύονται από κανέναν παλλαϊκό, δημιουργικό, ενωτικό, αναγεννητικό λόγο, ικανό να τους δώσει λαϊκό έρεισμα και στήριγμα, αλλά αναλίσκονται σε τεχνικές μικροπολιτικής διαχείρησης.
Μια καινούργια μεγάλη στροφή, απαιτεί μια καινούργια μεγάλη προσπάθεια. Δεν μπορεί να γίνει εν κενώ, παραγράφοντας τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις. Μα δεν μπορεί να ξεκινήσει από αυτές.
Κανένας «πραγματικός» μεσσίας, που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει, και κανένας μεσσίας-μαϊμού, κι υπάρχουν πολλλοί, δεν πρόκειται να μας σώσει, αν δεν συμμετέχουμε μαζικά και δραστήρια οι πολίτες και οι πολίτισσες στα κοινά, στην πολιτική, με πνεύμα δικαιοσύνης, συνεργασίας, προσφοράς. Καμμιά θεωρία, καμμιά ιδεολογία, κανένας άνθρωπος δεν κατέχει το αλάθητο, κανένας δεν είναι, επειδή το ισχυρίζεται, καλύτερος ή και χειρότερος από κανέναν άλλον.
Υπάρχουν στη χώρα πολλοί πολίτες, κάθε ηλικίας και κάθε επαγγέλματος, που δεν θέλουν να «τ’ αρπάξουν», να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Που δεν είναι ούτε θέλουν νάναι οπαδοί. Που ανησυχούν και θα ήθελαν να ζούν μέσα σε ένα πιό αρμονικό, δημιουργικό, δίκαιο κοινωνικό περιβάλλον. Που δεν έχουν εμφυλιοπολεμική διάθεση, δεν τα ρίχουν μόνο στους άλλους, συναισθάνονται και τη δική τους ευθύνη. Αυτοί οι πολίτες αν και είναι πολλοί, εν δυνάμει ακόμα πιο πολλοί, έχουν δυσανάλογα μικρή δημόσια φωνή. Δεν τους «παίζουν» ούτε τα ΜΜΕ ούτε τα κόμματα. Και οι ίδιοι είναι ταλαντευόμενοι, επηρεάζονται από το γενικότερο δημόσιο κλίμα. Κατακερματισμένοι, συγχυσμένοι, αμήχανοι, συχνά ιδιωτεύοντες αλλά και οι ίδιοι ανταγωνιστικά δογματίζοντες.
Η ενωτική κοινωνική και πολιτική δραστηριοποίηση του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού τέτοιων πολιτών και προ πάντων των δίκαια εξεγερμένων νέων, με δημιουργική, αφανάτιστη, συνεργατική διάθεση και αίσθηση συνευθύνης, είναι η μόνη ελπίδα για μια μεγάλη στροφή, που έχει ανάγκη η χώρα.
Στροφή επανίδρυσης του κράτους, πολιτισμικής και πολιτικής αναγέννησης της κοινωνίας. Πώς αλλιώς; Μακριά από ρεμούλες και λαμογιές. Από εξουσιομανία και διάθεση αλληλοεξόντωσης. Από ανούσιες κοκορομαχίες, κάθετες διαφωνίες και οριζόντιες απραξίες. Από δημαγωγίες, αφορισμούς, προχειρότητες, επιρρίψεις των ευθυνών πάντα στους άλλους.
Την Ελλάδα, που φτιάχτηκε σ’ ένα μεγάλο βαθμό με το ζόρι κι ήταν πάντα επιτηρούμενη, που πολλές φορές μάταια εμφυλιοσπαράχθηκε, πρέπει να τη ξαναφτιάξουμε, να την αυτοθεσπίσουμε.
Πώς; Αναδεικνύοντας εκείνα τα, εκ των ων ουκ άνευ, κοινά σημεία που μπορούν να ενώσουν, να εμπνεύσουν και να συνεγείρουν τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.
Γύρω από τέτοια σημεία-κοινούς στόχους, μπορεί και πρέπει να φτιαχτεί, δίχως αποκλεισμούς, η ευρύτερη δυνατή κοινωνική και πολιτική συσπείρωση, που θα επιδιώξει με δημοκρατικό και ειρηνικό τρόπο την επιβολή τους. Αν κάποια από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις ευαρεστηθεί να πάρει τη σχετική πρωτοβουλία μακάρι. Όμως επειδή μέχρι στιγμής καμμιά δεν έχει δείξει την ανάλογη διάθεση, η πρωτοβουλία πρέπει να ξεκινήσει τώρα, δίχως αναβολή, από όσους πολίτες τη νοήσουν ως αναγκαία. Καλοδεχούμενος μετά, όποιος κι αν συμμετέχει. Ισότιμα. Η δημοκρατία δεν μπορεί να είναι ένα ζητούμενο μόνο για τους άλλους αλλά όχι και για μας τους ίδιους. Όλα, μα όλα, θα επανακαθοριστούν από την ισότιμη γνώμη, ύστερα από μια πλήρη και δημοκρατική ενημέρωση, των αυτοοργανωθέντων πολιτών-μελών της συσπείρωσης, παίρνοντας σοβαρά υπ’ όψη τη γνώμη του συνόλου της κοινωνίας.
Ανάλογα με την απήχηση της αρχικής πρωτοβουλίας των πολιτών θα καθοριστούν, δίχως προγενέστερους αποκλεισμούς ή σχεδιασμούς επί χάρτου, τα επόμενα πολιτικά βήματα. Δεν γίνεται εδώ λόγος για ένα καινούργιο πολιτικό κόμμα κλασσικού τύπου. Αλλά για ένα καθολικό παλλαϊκό εθνεγερτικό αναγεννητικό και υπό διαμόρφωση κίνημα-απόπειρα. Για μια, χάριν παραδείγματος, νέα Φιλική Εταιρεία, που βέβαια ούτε έτσι θα ονομάζεται, ούτε μυστική θάναι, ούτε μασονική, αλλά εφάμιλλη, σαν πρόθεση τουλάχιστον, ως νεο ιστορικό εγχείρημα. Κανείς δεν περισσεύει σε αυτή την προσπάθεια. Αν η κάθε μια κι ο κάθε ένας από μας δεν λειτουργήσουμε ως ένα ταπεινό «ανθρωπάκι», που θέλει να συνεργαστεί με τ’ άλλα ταπεινά «ανθρωπάκια» στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος κι αλληλοσεβασμού, δίχως μικροεγωϊστικούς ανούσιους ανταγωνισμούς και ψευδαισθήσεις υπεροχής και παντογνωσίας, είναι μάλλον βέβαιο ότι θα πάμε από κοινού για φούντο.
Ως πρώτο βήμα της προαναφερόμενης πρωτοβουλίας προτείνεται η σύνταξη μιας διακήρυξης-δημόσιας έκκλησης που θα δοθεί ύστερα από σχετική συζήτηση κι επεξεργασία για μαζική προσυπογραφή.
ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ-ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΗΣ
Οι πολίτες που υπογράφουμε την παρακάτω διακήρυξη διαπιστώνοντας όπως κι όλοι σχεδόν οι συμπολίτες μας:
Την πολύπλευρη κρίση που αντιμετωπίζει χρόνια τώρα η χώρα και η οποία έχει ενταθεί επικίνδυνα το τελευταίο διάστημα.
Την αδυναμία προσανατολισμού και διεξόδου που αντιμετωπίζει στη μεγάλη του πλειοψηφία το πολιτικό σύστημα, εγκλωβισμένο σε μια στείρα αυτοαναπαραγωγική λογική.
Τη σύγχυση, την ιδιώτευση, αλλά και την αγωνία που διακατέχει τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.
Τη δίκαιη αγανάκτηση της νέας γενιάς για την αφασία και υποκρισία που διατρέχει την κοινωνική και πολιτική μας ζωή.
Κάνουμε έκκληση, δίχως διακρίσεις, σε όλους τους συμπολίτες μας, των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών συμπεριλαμβανομένων, για τη συγκρότηση μιας πανελλήνιας συσπείρωσης για την επανασυγκρότηση κι αναγέννηση της χώρας, με βάση τους παρακάτω στόχους και αρχές:
1. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ουσιαστική κι όχι κατ’ όνομα. Συντακτική Συνέλευση για τη ψήφιση νέου Συντάγματος, που θα διασφαλίζει την πραγματική λειτουργία της δημοκρατίας σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες. Εκλογικός νόμος που να αποτρέπει κυβερνήσεις μειοψηφίας. Συμμετοχή των πολιτών όχι μόνο κάθε τέσσερα χρόνια αλλά καθημερινά στη λήψη των αποφάσεων. Πλαισίωση της εκτελεστικής εξουσίας από εκλεγμένους εκπροσώπους των αντίστοιχων κοινωνικών ομάδων κι από εκλεγμένους ή κληρωτούς ελεγκτικούς μηχανισμούς. Εκλογή των διοκήσεων των δημοσίων ΜΜΕ. Αξιοποίηση της σύγχρονης τεχνολογίας της πληροφορικής για αμεσοδημοκρατικές μορφές διακυβέρνησης. Ιδρυση Εθνκού Ινστιτούτου Δημοσκοπήσεων. Διαχωρισμός νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, κυβέρνησης και κράτους, κράτους και εκκλησίας.
2. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Ισορροπία ανάμεσα σε όλους τους πολίτες και σε όλες τις τις κοινωνικές ομάδες πάνω στις αρχές της αμοιβαίας προσφοράς-οφέλους, της μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων, της εξασφάλισης για όλους τους πολίτες υγείας, ασφάλειας, παιδείας, εργασίας. Ριζική σε όλα τα επίπεδα αντιμετώπιση της αισχροκέρδειας. Εξατομικευμένη κοινωνική φροντίδα για κάθε πολίτη. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αντιμετωπισθεί και η τρέχουσα μεγάλη οικονομική κρίση, ο επιμερισμός των συνεπειών της και η έξοδος από αυτήν. Πρωταρχική φροντίδα για την ποιότητα ζωής, τους νέους, την παιδεία και τον πολιτισμό.
3. ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Προτεραιότητα στη διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος και στη θετική αναμόρφωση του οικιστικού περιβάλλοντος που να διασφαλίζει υγιεινές κι ευχάριστες συνθήκες ζωής στις παρούσες κι επερχόμενες γενιές καθώς και στους επισκέπτες της χώρας. Απόρριψη της λογικής του γρήγορου κι εύκολου κέρδους σε βάρος της κοινής μας ζωής.
4. ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
Χάραξη στρατηγικής για τη χώρα μέσα στο σύχγρονο διεθνές πλαίσιο. Η αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας με μια σταθερή, άμεση και μακροχρόνια, προοπτική μπορεί να διασφαλίσει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες ζωής για τους κατοίκους της και ταυτόγχρονα τη συμβολή τους στην παγκόσμια κοινότητα. Οικουμενική παιδεία και πολιτισμός, φυσικό περιβάλλον, υγιεινή μεσογειακή διατροφή, τουρισμός, ναυτιλία, σημείο συνάντησης τριών ηπείρων, αυτά είναι τα βασικά μας πλεονεκτήματα πάνω στα οποία μπορούμε να στηρίξουμε την ευημερία μας και παράλληλα αυτόνομα και σε συνεργασία με όλους τους λαούς της γης να συμβάλουμε στην παγκόσμια πολιτική και πολιτισμική συνεννόηση.
Ο στόχος είναι μια Ελλάδα πρότυπο δημοκρατίας, οικολογικής συμπεριφοράς, κοινωνικής δικαιοσύνης κι αλληλεγγύης, με αμοιβαίο σεβασμό κι όχι αλληλοσπαραγμό των πολιτών της, εστία συνάντησης όλων των πολιτών της γης σε μια παγκόσμια απαίτηση για τη δημοκρατική, δίκαιη και οικολογική διαχείρηση της παγκοσμιοποίησης.
Πιστεύουμε ότι η χώρα πρέπει να πραγματοποιήσει, 180 χρόνια ύστερα από την ίδρυσή της, μια νέα μεγάλη ιστορική στροφή. Αυτή δεν μπορεί να γίνει δίχως την αξιοποίηση και δραστηριοποίηση όλων, δίχως αποκλεισμούς, των δημουργικών της δυνάμεων, χωρίς τη μέγιστη δυνατή συμμετοχή των πολιτών, χωρίς την έμπνευση, τις ιδέες και την ώθηση της νέας γενιάς.
Πρέπει να τολμήσουμε να βάλουμε τέρμα στην παράδοση ετεροκαθορισμού της Ελλάδας. Στην ολιγαρχική και τυχάρπαστη διακυβέρνηση που κρατά την πλειοψηφία του λαού στην αμάθεια και στη γωνία. Στις ληστρικές αρπαχτικές κι ασύδοτες διαθέσεις μιας μειοψηφίας επιτηδείων. Να τολμήσουμε να αυτοθεσπιστούμε, να ανασυγκροτήσουμε και να αναγεννήσουμε τη χώρα, σύμφωνα με την ελεύθερα εκφρασμένη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Τι κι αν γίναμε «Κωλοέλληνες». Στο χέρι μας είναι να πάψουμε να είμαστε. Αυτό είναι και το συμφέρον μας. Για μας και τις γενιές που ακολουθούν.
Ενα τέτοιο στόχο δεν θα μπορέσουμε να τον πετύχουμε, αν δεν γίνουμε όλοι μας περισσότερο ταπεινοί και δημιουργικοί. Κανένας μας δεν τα ξέρει όλα, κανένας μας δεν είναι σε τελευταία ανάλυση καλύτερος ή χειρότερος από τον άλλον. Κανένας μας δεν θα κερδίσει ξεγελώντας ο ένας τον άλλον ή ρίχνοντας την ευθύνη στον άλλον. Θα κερδίσουμε όλοι μαζί, πορευόμενοι με διάθεση προσφοράς, εντιμότητας, συνεργασίας, διαλόγου, μελέτης, προγραμματισμού.
Καλούμε όλους τους συμπολίτες μας, χωρίς καμμιά απολύτως διάκριση ή αποκλεισμό, εφ’ όσον συμφωνούν με τους παραπάνω στόχους κι αρχές να προσυπογράψουν αυτήν την Διακήρυξη-Δημόσια Έκκληση. Καλούμε επίσης όλα τα πολιτικά κόμματα, τους πολιτικούς, τις συλλογικές οργανώσεις πολιτών, να πάρουν θέση για την πρότασή μας.
Ανάλογα με το πλήθος όσων θα συμφωνήσουν σε αυτήν την πρωτοβουλία, θα χαραχθούν και τα επόμενα βήματα της με την ισότιμη ατομική συμμετοχή του κάθε ενός προσυπογράφοντος.
————————————–
ΥΓ (1). Το παρόν προσχέδιο πριν δοθεί στη δημοσιότητα για μαζική συλλογή υπογραφών, αποτελεί στο σύνολό του αντικείμενο διαλόγου κι επεξεργασίας για κάθε ενδιαφερόμενο.
ΥΓ (2). Ορισμένες, πάντα υπό συζήτηση, άλλες σκέψεις:
Α. Μια ιδέα είναι να ονομαστεί η συσπείρωση αυτή «ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ», εκφράζοντας το πρωταρχικό μήνυμα της συμμετοχής κι αυτενέργειας των πολιτών.
Β. Η μαζική συλλογή υπογραφών μπορεί να γίνει με όλους τους δυνατούς τρόπους. Αρχικά μεταξύ γνωστών σε μια κλίμακα εκατοντάδων. Στη συνέχεια με πληρωμένη ή μη καταχώρηση στον τύπο. Μέσω ραδιοφώνων, διαδίκτυου, επιστολών, ακόμα και με αφίσσες ή μοίρασμα προκηρύξεων κ.ο.κ.
Γ. Ανάλογα με το πλήθος των υπογραφών μπορεί στη συνέχεια, να ακολουθήσει κατ’ ελάχιστον ένας όμιλος πολιτών και κατά μέγιστον η πρωτοβουλιακή αυτοργάνωση πολιτών-μελών της «ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ» ή όπως αλλιώς ονομαστεί, κατά χώρους δουλειάς, σπουδών, κατοικίας κ.λ.π. Με ανάδειξη αντιπροσώπων από τις οργανώσεις μπορεί να διεξαχθεί ένα ιδρυτικό συνέδριο.
Δ. Οποιαδήποτε θεματική εξειδίκευση θέσεων ίσως θα ήταν καλύτερα, να διεξαχθεί μέσω καλά προετοιμασμένων θεματικών συνεδρίων, με τη συμμετοχή κι όσων εκτός της πρωτοβουλίας ειδικών και μη το επιθυμούν.
Ε. Σε περίπτωση που το εγχείρημα έχει μεγάλη απήχηση, με ή χωρίς συμμετοχή κομμάτων κι οργανώσεων, μπορεί να εξετασθεί και η συμμετοχή σε εκλογές, πάντα με την πλατφόρμα της δημοκρατικής συνεργασίας περισσότερων δυνάμεων. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο οι υποψηφιότητες θα αναδειχθούν από τη βάση, από τα μέλη της κίνησης. Η βασική ιδέα είναι, πως σε κάθε περίπτωση η κίνηση δεν αποτελείται από άθροισμα οργανώσεων αλλά από ισότιμη ένωση ατόμων-πολιτών.
Ζ. Οι κεντρικές ιδέες για το όλο παραπάνω εγχείρημα είναι:
Η ανάγκη ενός νέου πολιτικού μορφώματος που θα υπερβαίνει τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, δίχως να τους αποκλείει. Η διατύπωση λίγων ελάχιστων κοινών σημείων για την επίτευξη της μέγιστης δυνατής ενότητας για την αναγέννηση της χώρας στα πλαίσια ενός μεγάλου, κατά πρόθεση, και πρωτόγνωρου ιστορικού εγχειρήματος, σύμφωνα με τις σημερινές πραγματικές συνθήκες της εγχώριας και παγκόσμιας ζωής. Αυτό είναι το μείζον. Τα κοινά σημεία, το ύφος και το στυλ του προς υπογραφήν κειμένου και η μεθόδευση, αν υπάρχει η αφετηρία μπορούν να βρεθούν.
Η. Παράλληλα με την πολιτική αυτή πρωτοβουλία πρέπει να μεθοδευτεί και να εξελιχθεί μια παρέμβαση στο χώρο των ΜΜΕ. Μέσω της συγκρότησης μιας πολυμετοχικής εταιρείας πολιτών, που θα δράσει ανάλογα με τις δυνάμεις, ανθρώπινες και οικονομικές, που θα συγκεντρωθούν και η οποία μπορεί να συμπεριλάβει και ήδη υπάρχοντα ΜΜΕ έντυπα και ηλεκτρονικά.
Θ. Μια μεγαλύτερη εξειδίκευση κι αναφορά σχετικά με τα θέματα: Εθνική Στρατηγική και ΜΜΕ, μπορεί κανείς να βρεί αντίστοιχα στα κείμενα «Μια ιδέα για την Ελλάδα» και «Μια δημόσια πρόταση για την επικοινωνία κι ενημέρωση», που είναι ανηρτημένα στο μπλογκ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΘΕΝΑ https://kanenaskathenas.wordpress.com.
ΠΟΛΛΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ
Δημήτρης Κουμάνταρος
Η Πολιτεια του Κανενα Καθενα 
Φίλε Δημήτρη,
αν και γενικά συμφωνώ με την επιθυμία για μια πραγματική εκ βαθέων αλλαγή όπως ακριβώς την αναλύεις δεν μπορώ να παραβλέψω τα εξής γεγονότα:
Δεν παύει να είναι επιθυμία η οποία δεν συμβαδίζει με μεγάλο μέρος του έστω “αμόρφωτου” όχλου οπότε και θα πρέπει να επιβληθεί και κατά συνέπεια καταργεί την δημοκρατική της υφή. Επίσης στοχεύει στο μέλλον κρίνοντας από το παρόν και το παρελθόν και έτσι αφενός δεν λύνει τα προβλήματα του παρόντος και αφετέρου τίποτα δεν μας υπόσχεται ότι θα μας λύσει και προβλήματα του μέλλοντος. Επιπλέον απαυθύνεται περισσότερο σε πολίτες και λιγότερο σε ανθρώπους όταν εγώ προσωπικά πιστεύω ότι από καλούς πολίτες έχουμε πήξει, αυτό που χρειαζόμαστε είναι καλοί άνθρωποι. Από εκεί (κατ’εμέ) πρέπει να ξεκινήσει η αλλαγή, από τον καθένα ξεχωριστά και σε εσωτερικό επίπεδο. Το να αλλάξουμε τον εξωτερικό άνθρωπο έστω και προς το καλύτερο είναι ένα μπάλωμα που με τον καιρό θα φθαρεί και θα μας δείξει πάλι ότι από κάτω έκρυβε έναν κενό εσωτερικό άνθρωπο.
Η παιδεία (τα έχουμε ξανασυζητήσει) είναι το άλφα και το ωμέγα και αυτό προσπαθώ να κάνω σε προσωπικό επίπεδο. Ζητώ συγνώμη για την πολυλογία μου αλλά κατά βάθος πιστεύω ότι δεν μπορώ να καλύψω ότι έχω μέσα στο κεφάλι μου με ένα σχόλιο. Περιμένω με αγωνία και άλλες απόψεις.
Παρόλη την απαισιοδοξία μου για το ανεφάρμοστο του εγχειρήματος ηθικά είμαι μαζί σου. Κουράγιο και καλή δύναμη για την συνέχεια.
Κατ’ αρχήν να πω ότι δεν είναι κάτι εύκολο αυτό που προτείνει ο Δημήτρης, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να το προσπεράσουμε. Αναζητείται υπέρβαση μιας τραγικής κατάστασης. .
Καλά κάνει ο Ιπτάμενος και κάνει το «συνήγορο» της «κοινής γνώμης».
Και σχολιάζω τα δικά του, αντί για το κεντρικό κείμενο. (έχω στείλει ημέηλ, για αυτό).
Και θέλω να σχολιάσω τα γραφόμενα του Ι.Ο., γιατί είναι «σωστά», όσα γράφει.
1. Χρειάζεται ένα Κίνημα, που να απαντά και να λύνει θέματα σήμερα. Μια πράξη για το σήμερα. Είναι η πράξη, που υπόσχεται, δείχνει και γεννά το αύριο. Δεν αρκούν τα λόγια και οι θεωρίες. Δεν είναι Πολιτική η θεωρητικολογία. Η ανατροπή είναι έργο πολιτών ή ανθρώπων. Είναι, πρώτα από όλα δράση. Και σ’ αυτό το καμίνι όλα μετριώνται, κρίνονται, κερδίζονται ή χάνονται.
2. Πολύ σωστή η παρατήρηση και η διαφοροποίηση πολιτών και ανθρώπων. Και ας προσπαθήσουμε να τα ταυτίσουμε, με σαφή αναφορά στη διακήρυξη. Ένα «Κίνημα Πολιτών» είναι ταυτόχρονα μια «Κοινότητα Ανθρώπων».
Δεν μπορούμε να μιλάμε για πολίτες, χωρίς να μιλάμε για ανθρώπους. Και το υλικό για τον άνθρωπο είναι η αγάπη. Και το υλικό της Κοινότητας που δρά και γίνεται Κίνημα είναι επίσης η αγάπη, μια λέξη που πολιτικά γίνεται άλλες λέξεις, όπως, αλληλεγγύη, συνεργασία, μοιρασιά, αλτρουισμός και ξανά αγάπη, έρωτας και πάθος.
Κι αν αυτά δεν είναι μέσα στον άνθρωπο, που δημιουργεί δεν μπορούν να είναι μέσα στην Κοινότητα, ούτε βέβαια στο όραμα της.
3. Η ΠΑΙΔΕΙΑ, σαν σύστημα αξιών, συμπεριφοράς, πολιτισμού και πολιτική είναι πρωταρχικό ζήτημα. «Από Παιδείας Άρξασθαι».
Κοινότητα και Κίνημα, λοιπόν, ανθρώπων που μορφώνουν, μορφώνονται, αγαπούν, μοιράζουν και μοιράζονται. Έχουν μιλήσει πολλοί σοφοί γι’ αυτήν, μα να μου επιτρέψετε να αναφέρω τώρα, μόνο ένα όνομα: τον Δάσκαλο, Χριστιανό και Μαρξιστή Πάουλο Φρέϊρε.
Οι λύσεις είναι εύκολες, είναι απλές, αλλά το σημερινό σύστημα εξουσίας δεν θέλει και δεν θα επιτρέψει ποτέ να υπάρξουν «μορφωμένοι» άνθρωποι. Να το αναγκάσουμε. Το πιο όμορφο πράγμα, μια καλύτερη Παιδεία είναι ίσως και το πιο «εύκολα» υλοποιήσιμο. Γονείς οικονομικά ταλαιπωρημένοι και παιδιά ψυχικά καταρρακωμένα είναι σύμμαχοι.
Προτεραιότητα ενός κινήματος, λοιπόν, είναι η Παιδεία. Ας ξεκινήσουμε από σήμερα, θέτοντας σαν αίτημα την κατάργηση της οικονομικής συναλλαγής μέσα στα σχολεία. Δεν θα έρθει «ηθικοποίηση» στα σχολεία, αν δεν καταργηθούν οι εξετάσεις, που αποτελούν φθορά ψυχής και αφορμή για πλουτισμό νόμιμο και παράνομο. Θέλουμε παιδιά. Θέλουμε ανθρώπους.
Δείτε κι αυτό:
http://manosbee.blogspot.com/2009/01/blog-post_2.html
Το «κλειδί» για την ευτυχία των παιδιών!
Και πόσα άλλα τέτοια υπάρχουν, που μπορούν να μας οδηγήσουν!
4. Τελειώνοντας για απόψε, έχω επισημάνει κι εγώ αυτό που λέει ο «Ολλανδός» : «…στοχεύει στο μέλλον…δεν λύνει τα προβλήματα του παρόντος…»
Πολιτική πράξη, που δεν παρεμβαίνει ΣΗΜΕΡΑ, με στόχο την Πολιτική και Οικονομική Αποδυνάμωση της Οικονομικής Ολιγαρχίας, προς όφελος των πολλών είναι αμφίβολης αποτελεσματικότητας και θα αντιμετωπίζεται σαν μία από τα ίδια. Να φέρουμε το μέλλον, ΤΩΡΑ.
Και μια εφικτή διαδικασία είναι η παρέμβαση με στόχο την από σήμερα αλλαγή των θεσμών και όχι αναμονή για το πότε θα γίνει δεκτό κάποιο αίτημα μας. Παρέμβαση, όπου υπάρχει η δύναμη της Ολιγαρχίας. Στα ΜΜΕ, στο Κράτος, στην Αυτοδιοίκηση, στην Αγορά, ΠΑΝΤΟΥ.
ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν νοείται χωρίς ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥΜΕΤΟΧΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ.
Να τους πάρουμε την Αγορά και το Κράτος. Και να τα ομορφύνουμε και τα δυο.
Συνεργατικές δράσεις μιας Κοινότητας, που γίνεται Κίνημα, θεριό ανήμερο και απαιτεί, δημιουργεί, παρεμβαίνει και λύνει προβλήματα σήμερα.
Απέναντι στο μεγάλο οικονομικό και πολιτικό μέγεθος της Ολιγαρχίας, να αντιπαραθέσουμε την ενεργό, πολιτική, επιχειρηματική, μορφωτική, πολιτισμική και κοινωνική δύναμη των πολλών, που είναι ακόμα μεγαλύτερο μέγεθος.
Nα «διδάξουμε» και να διδαχτούμε οικονομία, πολιτική, φιλοσοφία, επιχειρηματικότητα, διοίκηση επιχειρήσεων, διοίκηση θεσμών, κράτους και τελικά να διδάξουμε διδασκόμενοι διαχείριση και αυτοδιαχείριση της ζωής μας.
Για να μην πιάνεται ο λαός κορόιδο, από τους «ειδικούς» της εξουσίας.
Και όλα αυτά απαιτούν και προϋποθέτουν σχέδιο δράσης και διάδοσης μιας αναγκαίας γνώσης, ενός άλλου συστήματος αξιών, στηριγμένων σε αυτό που είμαστε και όχι σε αυτό που έχουμε .
Στην πραγματικότητα, δεν μιλάμε για μια πολιτική κίνηση, αλλά για τη δημιουργία ενός άλλου Πολιτισμού και ενός άλλου ανθρώπου για μια καλύτερη κοινωνία. Δεν «αλλάζουμε» την κοινωνία. Αλλάζουμε εμείς, για να αλλάξουμε και να αλλάξει η κοινωνία.
Όπου αντί για το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν θα μετράμε την Ακαθάριστη Εθνική Ευτυχία.
Χαιρετίζω κάθε προσπάθεια που θέλει μας βγάλει από το τέλμα. Ακόμα και εάν δεν πετύχει το εγχείρημα εντούτοις θα έχει προσφέρει πολλά τόσο στον δημόσιο διάλογο όσο και στους μετέχοντες.
Το δίλλημα για μια ακόμη φορά στην Ελληνική Ιστορία είναι Μπροστά ή στασιμότητα και οπισθοδρόμηση
Οι δυνάμεις του εκσυγχρονισμού της κοινωνίας (ξέρω η λέξη μπορεί να παραπέμπει στο Σημίτη και σε ενα κακό ΠΑΣΟΚ αλλά Η ΛΕΞΗ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ) Είναι διάσπαρτες παντού σε όλα τα κόμματα ή εκτός αυτών σε οριζόντια διάταξη
Αυτές οι δυνάμεις ασφυκτιούν εκεί που είναι και νομίζω ότι το κρίσιμο σημείο επιτυχία ή αποτυχία του εγχειρήματος είναι να απελευθερωθούν.
Ας μιλήσουμε για εκσυγχρονισμό λοιπόν.
Ας δούμε που υστερούμε έναντι των εταίρων μας στον κόσμο και στην ΕΕ.
Ας μιλήσουμε για κοινωνική συνοχή γιατί πρέπει να πάμε όλοι μαζί στην νέα εποχή. Δεν περισσεύει κανείς
Και ταυτόχρονα να κρατήσουμε βαθιά μέσα μας ότι είμαστε Έλληνες και έχουμε και καλά στοιχεία σε αυτή μας την ιδιαίτερη ταυτότητα. Και ότι όλα όσα καλά έγιναν σε αυτή την χώρα είναι έργα Μεγάλων Ελλήνων.
Μέσα από τον πατριωτισμό μας επιβάλετε να προσπαθήσουμε για μια καλύτερη Ελλάδα
Δεν μας επιτρέπεται κάτι λιγότερο ή διαφορετικό.
Προσυπογράφω επί της αρχής και επί των προθέσεων
Καλό αγώνα
Σε πρώτη ανάγνωση το κείμενο βρίθει καλών προθέσεων.
Χρειάζεται όμως μια πιο προσεκτική μελέτη.
Παραταύτα, εύχομαι κι εγώ καλό αγώνα και σύντομα θα ξανανταμώσουμε.
Φίλε odyssey,
χαίρομαι που κατανόησες τον «σκεπτικισμό» μου και δεν τον παρεξήγησες αφού και εγώ συμφωνώ με τις ιδέες του Δημήτρη. Απλώς νομίζω ότι οι καλές προθέσεις δεν φτάνουν όταν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες. Και οι κατάλληλες συνθήκες είναι ένα φρούτο που έχει ωριμάσει. Δεν μπορείς να προκαλέσεις τεχνητή ωρίμανση και να πάρεις νόστιμο φρούτο. Θα σου βγεί άγευστο…
Όσο αναφορά τώρα τις κατάλληλες συνθήκες εύχομαι να διαψευστώ αλλά δες τα αποτελέσματα των επόμενων (ή προηγούμενων αφού τα ίδια θα είναι) εκλογών και νομίζω ότι θα καταλάβεις τι εννοώ…
Παρόλα αυτά προσυπογράφω επί της αρχής και των προθέσεων σαν ένα πρώτο ξυπνημα από το λήθαργο.
Την καλησπέρα μου
Αρχικά θέλω να πω δυο, πολύ σημαντικές για μένα, αλήθειες. Η πρώτη: οι συνθήκες που επικρατούν, σε μια κοινωνία, είναι αποτέλεσμα αποφάσεων που έχουν πάρει (κάποιοι) άνθρωποι. Για το λόγο αυτό και μπορούν να ανατραπούν ή, έστω να αλλάξουν σαν αποτέλεσμα, πάλι, αποφάσεων που θα πάρουν (ίσως εμείς, ίσως κάποιοι άλλοι) άνθρωποι.
Η δεύτερη αλήθεια που πιστεύω είναι η εξής: Στην αντιμετώπιση ενός κοινωνικού και πολιτικού προβλήματος, όσοι έχουν την πληρέστερη και σαφέστερη αντίληψή του, έχουν και την μεγαλύτερη ευθύνη για τη λύση του. Όλοι μας έχουμε ή δηλώνουμε ότι έχουμε μια, περισσότερο ή λιγώτερο, σαφή αντίληψη των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας. Ταυτόχρονα, όμως, βράζουμε στο ζουμί της ανικανότητας να μετατρέψουμε τη γνώση σε εργαλείο και δύναμη. Οπότε, δύο τινά συμβαίνουν: ή ξέρουμε τη λύση αλλά δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, να την προβάλουμε και να την υλοποιήσουμε ή δεν τη ξέρουμε, οπότε μιλάμε για να μιλάμε, επειδή μας αρέσει να ακούμε αυτά που λέμε.
Προσωπικά πιστεύω ότι κανείς μας δεν έχει την απολύτως πλήρη και σαφή αντίληψη των προβλημάτων που μας ταλανίζουν ως κοινωνία. Έτσι, η επίγνωση της αλήθειας που προανέφερα με βοηθάει στο να αντιλαμβάνομαι σαν ζωτική μου ανάγκη τη συνύπαρξη και τη συνεργασία με κάθε έναν που έχει την ίδια προβληματική με μένα. Στην προσπάθεια δε, να καταφέρω να συμβάλω στη λύση των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας, αποζητώ τη συλλογικότητα, που ο Δημήτρης πολύ εύγλωτα παρομοίωσε με μια νέα «Φιλική Εταιρεία». Από μι’ άποψη αυτή η συλλογικότητα μπορεί να είναι και ο πυρήνας της ελληνικής κοινωνίας έτσι, όπως την ονειρευόμαστε.
Υπάρχει και κάτι άλλο που θέλω να επισημάνω: Η ιστορική συγκυρία. Νομίζω οι περισσότεροι από εμάς αντιλαμβάνονται ότι ζούμε, στην Ελλάδα, το τέλος μιας εποχής. Τα σημάδια, όπως τα ζούμε και τα περιγράφει ο Δημήτρης στην επιστολή του, αυτό δείχνουν. Αυτό σημαίνει ότι εγκυμονείται μια άλλη κατάσταση, η γέννηση ενός πλέγματος άλλων συνθηκών από αυτές που ζήσαμε από τη Μεταπολίτευση και μετά. Μπορεί, κάλλιστα, να βρεθούμε αντιμέτωποι με πραγματικότητες που δεν επιθυμούμε. Η ιστορία είναι γεμάτη από σχετικά παραδείγματα.
Το αν κάποιοι από εμάς είναι λιγότερο ή περισσότερο αισιόδοξοι ή σκεπτικιστές, λίγο με απασχολεί. Αυτό που έχει σημασία είναι να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, η μία δίπλα στην άλλη.
γεια σας
mia prospathia panta kalo kani
Προσυπογράφω την ουσία της δημόσιας έκκλησης. Πράγματι είμαστε στο μετερίζι και τα πράγματα απλά πρέπει να αλλάξουν. Χρειάζεται αγώνας, συλλογικότητα και δουλειά προς το κοινό συμφέρον. Παρ’ όλα αυτά θεωρώ ότι κάποια στοιχεία είναι δύσκολο να εφαρμοστούν και δίνω ένα παράδειγμα. Το σημείο (1) μιλά για πλήρως συμμετοχικές διαδικασίες («Συμμετοχή των πολιτών όχι μόνο κάθε τέσσερα χρόνια αλλά καθημερινά στη λήψη των αποφάσεων»). Η εμπειρία μου λέει ότι αυτό είναι σχεδόν ανέφικτο για τους εξής δυο βασικούς λόγους: 1ον γιατί για πλήρως συμμετοχική διαδικασία ένας από τους τρόπους είναι και η διαδικτυακή ψήφιση, στην οποία πρώτον δε γνωρίζουν όλοι πως να συμμετάσχουν και δεύτερον υπόκειται σε κινδύνους ασφαλείας. 2ον γιατί είναι συχνά απαραίτητο οι απαιτούμενες πληροφορίες για να ληφθεί μια απόφαση να είναι διαβαθμισμένες και κατ’ επέκταση μη προσπελάσιμες από το λαό, συνεπώς πως μπορούμε να ψηφίζουμε δίχως πλήρη εικόνα. Ένα βασικό σημείο εξάλλου είναι ότι και το σύνολο (άρα και όγκο) της πληροφορίας να είχαμε θα ήταν αδύνατον: 1ον να έχουμε το χρόνο ώστε αποτελεσματικά να μελετάμε και να παίρνουμε θέση απέναντι στα ζητήματα και 2ον να έχουμε τις γνώσεις οι οποίες απαιτούνται για να κρίνουμε τη μια ή την άλλη στρατηγική / πολιτική. Κατά τ’ άλλα χρειαζόμαστε διαδικασίες οι οποίες να αποτυπώνουν τη λαϊκή γνώμη και το σημείο περί ίδρυσης «Εθνικού Ινστιτούτου Δημοσκοπήσεων» θα μπορούσε να αποτελέσει μια πρώτη μορφή έμμεσης συμμετοχής επί των πεπραγμένων ή μελλοντικών αποτελεσμάτων της όποιας κυβερνητικής πολιτικής.
Ως διακήρυξη θεωρώ ότι είναι καλή. Ωστόσο, σήμερα η πολιτική κριτική του πολίτη απαιτέι συγκεκριμένες ιδέες ακι όχι γνεικόλογες θέσεις κριτικής. Χρειάζεται προτάσεις συγκεκριμένες, που να αναταποκρίνονται στην ουσία του προβλήματος, και μία ιδεολογικοποιλιτική κατεύθυνση που να αναδεικνύει το όραμα. Φοβούμαι -και εκεί είναι η διαφωνία μου- πως το κείμενο-διακήρυξη μένει στα χιλιοειπωμένα θέματα χωρίς κάτι συγκεκριμένο. Ίσως πάλι να κάνω λάθος.
@ φίλο Τσονιώτη
Όντως τα μεγέθη είναι μεγάλα και η εφαρμογή όποιας μορφής άμεσης δημοκρατίας είναι προβληματική. Όμως ανάμεσα στην κατάσταση που ζούμε και την ουτοπική εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας υπάρχει πολύς χώρος για μορφές ενεργοποίσης και συμμετοχής μας στα κοινά, τις οποίες πρέπει να ανακαλύψουμε και να τις προτείνουμε. Η πρόσκληση του Δημήτρη, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, είναι για να κάνουμε αυτή τη (τεράστια) δουλειά αφού πρώτα καταφέρουμε να την περιγράψουμε σε γενικές γραμμές και να τη διατυπώσουμε σε μια διακήρυξη. Μερικά πράγματα ίσως και να μη μπορούν να γίνουν και άλλα να αποδειχτούν ανοησίες. Ας πούμε όμως πρώτα αυτό που σκεφτόμαστε.
@ δείμο του πολίτη
Είναι άδικο να σχολιάζει κανείς το κείμενο της πρόσκλησης σαν γενικόλογο και αφηρημένο. Γενικό περίγραμμα της πραγματικότητας που ζούμε είναι, αφενός, και πρόσκληση, αφετέρου, να μαζευτούμε για να συνδράμουμε στην αποσαφήνιση των αναγκών και και στο ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να πάμε παρακάτω.
Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω. Μήπως θέλετε να τα κάνει όλα ο Κουμάνταρος κι εμείς να λέμε «α, μπράβο. Σωστό αυτό. Λειψό εκείνο και το άλλο χλωμό μου φαίνεται… δώστου λίγο χρώμα ακόμα»;
Φιλικά
Συμφωνώ σε ενα καλό νέο ξεκίνημα.Αν δεν ξεκινήσεις…δεν πρόκειται να κινηθείς!
Αν δεν γίνει αρχή…δεν υπάρχει συνέχεια! Γνωστά θα πειτε…Μια καλή αρχή ειναι πολύ συμαντική. Ελπίζω στη συνέχεια σε βελτιώσεις, τροποποιήσεις,εμβαθύνσεις και εξειδικεύσεις…αν έχουμε γνώση και σύναιση!!!…………………Διαφορετικά καθίστε να περιμένουμε τον απομηχανής θεό,…που ακόμα κι αν έρθει δεν θάναι αυτός που ονειρευόμαστε!
Με καλή προετοιμασία και προσκλήσεις σε «επώνυμους καιανώνυμους»πολιτικά, μπορεί να γίνει μια καλη Αρχή …και μετά θα έχουμε όλοι πάρα πολύ δουλειά.
Πιστεύω οτι χρειάζεται ενας ικανός αριθμός αξιόλογων ατόμων με πολιτικό περιεχόμενο δοκιμασμένους και μη με ιδέες αλλά και πολιτικά ονόματα που θα διευκόλυνανσ3ε πλατύτερη απηχηση του εγχειρήματος,των θέσεων του προσανατολισμού ,κ.λ.π.
Θέλει σκέψη…αλλά και τόλμη.
Φιλικά
Νομίζω ότι πρωτοβουλίες σαν αυτή πρέπει να αναληφθούν και μάλιστα σύντομα.
Θέλω όμως να επισημάνω ένα, κατά τη γνώμη μου, σοβαρό ζήτημα.
Εάν, από την αρχή, τέτοιες κινήσεις δείχνουν ότι σύντομα θα «μπλέξουν» σε συζητήσεις με κόμματα, εκλογές και λοιπά παρόμοια, θα καταλήξει «μία από τα ίδια».
Να υπερβούμε ειλικρινά και με θάρρος τη σημερινή πολιτική κατάσταση σημαίνει να αφήσουμε στην άκρη ΠΑΝΤΕΛΩΣ κόμματα και εκλογές. Να ασχοληθούμε σε τοπικό επίπεδο με την κοινωνική οργάνωση των πολιτών, με βάση μία διακήρυξη σαν αυτή που προτείνεται, να προσπαθήσουμε σε τοπικό πάντα επίπεδο να πετύχουμε κάποια πράγματα και κυρίως να θέσουμε επί τάπητος τα πραγματικά προβλήματα της πολιτικής ζωής (πολλά από τα οποία αναφέρονται στην υπό διαμόρφωση διακήρυξη), αλλά να μην είμαστε ούτε και να φαινόμαστε πυρήνας για ίδρυση κάποιου κόμματος.
Ο καλύτερος τρόπος για να το τονίσουμε αυτό είναι να δηλώσουμε από τώρα ότι στις επόμενες εκλογές -τουλάχιστον- θα ψηφίσουμε λευκό, θα ρίξουμε άκυρο ή ακόμη καλύτερα δεν θα πάμε καθόλου στα εκλογικά κέντρα. Και αυτό να γίνει «κίνημα».
Ας οριστεί ο τρόπος διαλόγου και ανταλλαγής απόψεων και θα επανέλθω.
Ευχαριστώ.
@ Ερμής
Συμφωνώ και επ’αυτού συναντήθηκα και με τον κ.Κουμάνταρο και ανταλλάξαμε απόψεις. Υπάρχει μεγάλο πεδίο με εφικτές και κατανοητές κινήσεις από όλους… μένει να τις οργανώσουμε.
Ξαφνιάστηκα και εντυπωσιάστηκα από την παραπάνω επιστολή-διακήρυξη και την ποιοτική συζήτηση που ανοίξατε. Αγαπητέ Δημήτρη Κουμάνταρε χτυπάς την «ρίζα» του προβλήματος.Ακόμα και στον κόσμο του διαδικτύου σπανίζουν οι ουσιαστικές συζητήσεις και ο πολύς κόσμος δεν έχει κατανοήσει την σημασία της ανάγκης για συνταγματικές και θεσμικές αλλαγές συμμετοχικής δημοκρατίας.
Πρόσφατα μια ομάδα φίλων και μελών της βάσης του ΠΑΣΟΚ προσπαθήσαμε να ανοίξουμε μια τέτοια συζήτηση μέσα στους δικούς μας κόλπους και σχηματίσαμε μια αυτοοργάνωση για τον σκοπό αυτό(http://e-pasok.forumotion.com). Στόχος μας να καταγράψουμε και να προτείνουμε νέους θεσμούς συμμετοχικής δημοκρατίας και νέους θεσμούς λογοδοσίας. Ως αυτοοργάνωση συντονιζόμαστε διαδικτυακα. Το δικαίωμα εγγραφής στο φόρουμ είναι ανοικτό προς όλους. Όλα τα μέλη έχουν ισότιμο δικαίωμα να προτείνουν ένα κείμενο – πρόταση ή μια πρωτοβουλία προς ψήφιση από τα υπόλοιπα μέλη. Οι οργανωτικές επιτροπές δεν αποτελούνται από φίλους και γνωστούς. Είναι ανοιχτές προς όλους όσους ενδιαφέρονται. Όποιος θέλει, όποτε θέλει συμμετέχει.
Όλα αυτά δεν τα γράφω για να «προσηλυτίσω» αλλά το αντίθετο. Προσωπικά αυτό που με ενδιαφέρει είναι κάποια στιγμή να υπάρξουν αντίστοιχες προσπάθειες σε όλα τα κόμματα και να ανταλλάξουμε εμπειρίες. Το γράφω απλώς για να μοιραστώ μαζί σας κάποια συμπεράσματα :
1) Η πλειοψηφία των πολιτών δεν συμμετέχει. Ακόμα και αν το εργοστάσιο που δουλεύουν κλείνει δεν μπορείς να πείσεις την πλειοψηφία να συμμετάσχει ενεργά.
2) Υπάρχει μια κρίσιμη μάζα πολιτών που έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Είναι τα ανήσυχα πνεύματα, οι λεγόμενοι ενεργοί πολίτες. Ακόμα και αυτοί όμως, στην πλειοψηφία τους δεν έχουν κατανοήσει την ουσία του προβλήματος. Θεωρούν ότι το πρόβλημα θα λυθεί πιο σύντομα όταν κάποια «καλά» πρόσωπα της αντιπολίτευσης αντικαταστήσουν τα «κακά» χωρίς να αντιλαμβάνονται την ανάγκη ριζικών θεσμικών αλλαγών. Συνεπώς θεωρώ πρακτικά πολύ δύσκολη την πρόταση δημιουργίας νέου κόμματος και τη συλλογή υπογραφών «αρχικά σε μια κλίμακα εκατοντάδων» όπως γράφει η παραπάνω επιστολή-πρόταση.
3 Προτάσεις:
1) να δημιουργηθεί σιγά – σιγά ένα ιδεολογικό «κίνημα» μέσω διαδικτύου γράφοντας κείμενα και ιδέες για το πόσο απαραίτητες είναι οι συνταγματικές και θεσμικές αλλαγές. Πριν την «επανάσταση» δηλαδή χρειάζεται ο «διαφωτισμός» ώστε ο πολύς κόσμος να ενημερωθεί για τις συνταγματικές επιλογές που μπορεί να έχει. Μια καλή ιδέα θα ήταν να οργανωθούν διαδικτυακές συζητήσεις υπερκομματικές, χωρίς πολιτικές εμπάθειες και να κληθούν πολίτες και πολιτικοί να πάρουν θέση. Να ξεκινήσει επιτέλους η συζήτηση της ουσίας.
2) Πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση που συζητιέται τον τελευταίο καιρό είναι η πίεση για θεσμική κατοχύρωση της «αυτοοργάνωσης» των πολιτών μέσα στον κομματικό μηχανισμό. Διαβάστε περιληπτική ανάλυση εδώ: http://web4democracy.blogspot.com/2009/01/blog-post_19.html. Δυστυχώς όμως δεν βλέπουμε τα μικρότερα κόμματα ή τα νέα κόμματα να συζητούν για τέτοιες ριζοσπαστικές ιδέες συμμετοχής στα κοινά.
3) Συμμετοχή δια κληρώσεως στα κοινά. Αρχικά ήμουν σκεπτικιστής και είχα κάποιους ενδοιασμούς. Τώρα σας προτείνω να διαβάσετε τις προτάσεις του Αλέξανδρου Κοντού στο λινκ http://web4democracy.blogspot.com/2009/01/2.html
Ο Α. Κοντός έχει τελειώσει Φιλοσοφική Σχολή & Νομική σχολή με διδακτορική διατριβή στις θεωρητικές βάσεις της δημοκρατίας. Το κείμενο που σας προτείνω είναι πολύ μεγάλο αλλά αξίζει να το διαβάσετε. Ειδικά τις προτάσεις του στο τέλος του κειμένου.
φιλικά,
Παναγιώτης Πετεινάτος
καλά πάει. Ουκ εν τω πολλώ το ευ.
Δεν μας κυνηγάει κανείς.
Αγαπητέ φίλε
Είναι παρήγορο που υπάρχουν αρκετοί,θέλω να πιστεύω, πολίτες που έχουν την διάθεση να διαπραγματευτούν την πραγματικότητά τους με σκοπό κάτι καλύτερο ή τουλάχιστον με προοπτική.
Αν και δεν είμαι πολύ αισιόδοξος για την προσπάθειά σου παρ’ όλα αυτά κάθε τέτοια προσπάθεια αυξάνει τον όγκο των πολιτών μέχρι την δημιουργία της κρίσιμης μάζας για την ύπαρξη εξελίξεων.
Δεν θα μπω σε επιμέρους σχολιασμούς του κειμένου σου μια και αυτό που έχει σημασία είναι η διάθεση σου για πραγματική αλλαγή για όλους και αυτό κρατάω.Όμως δεν μπορώ να μην τονίσω ένα δυο σημεία που νομίζω ότι έγιναν αντικείμενο σχολιασμού και από άλλους.
Το πρώτο είναι η αναφορά σε καινούργια κόμματα κλπ.Αυτό όσο και αν ακούγεται λογικό από κάποιους το θεωρώ μέγα λάθος στρατηγικής και εξηγώ.Τα υπάρχοντα κόμματα και οι μηχανισμοί τους θα αντιδράσουν και έχοντας την δύναμη θα αποτρέψουν κάθε σκέψη και κίνηση.Άλλωστε οι παλαιότερες προσπάθειες για δημιουργία κομμάτων απέτυχε παρά τις όποιες προϋποθέσεις(Βλέπε πχ ΔΗΚΚΙ).Επίσης οι πολλοί μένουν προσκολλημένοι στα υπάρχοντα κόμματα και αλλαγές με λίγους δεν γίνεται.Εκείνο που εγώ θα πρότεινα είναι η συμμετοχή στα υπάρχοντα κόμματα,όπου και αν ανήκει κανένας.Γιατί το λέω; Γιατί τα κόμματα μέχρι σήμερα απέτρεπαν την συμμετοχή με διάφορα κόλπα έτσι ώστε η κομματική νομεκλατούρα να ελέγχει τα πάντα και κατ’ επέκταση την κοινωνία και το κράτος.Αν λοιπόν γεμίσουν τα κομματικά γραφεία από κόσμο είναι σίγουρο ότι οι θέσεις τους και οι βουλήσεις τους θα αλλάξουν.Αυτό λοιπόν που απλά προτείνω είναι η «αλλοίωση» από μέσα που είναι και το πιο εφυκτό.
Ένα δεύτερο σημείο είναι αυτό που σωστά λες ότι δεν γίνεται να υπάρχει «λαϊκή» παρέμβαση κάθε (4) τέσσερα,μόνο,χρόνια αλλά θα πρέπει,κάπως,να υπάρχει μια θεσμική παρέμβαση της ίδιας της κοινωνίας σε ενδιάμεσα διαστήματα.Ήδη ο Παναγιώτης στο προηγούμενο σημείωμά του το έχει θέσει εν μέρη.Έχω προτείνει στα πλαίσια ανάλογου προβληματισμού που έχει αναπτυχθεί στο e-pasok (συγνώμη για την διαφήμιση)την ύπαρξη ενός σώματος συμβουλευτικού χαρακτήρα με μέλη από κλήρωση μέσα από τους εκλογικούς καταλόγους και με κατ’ έτος μιας εβδομάδας(πχ) συνεδρίασης και φυσικά με μοναδική δυνατότητα εκλογής ώστε όλοι να μπορούν να εκλεγούν.Το σώμα αυτό θα μπορούσε να έχει σαν σκοπό την έκφραση γνώμης για τα ετήσια νομοθετήματα αλλά και προτάσεις για το μέλλον.Έτσι θα υπάρχει μια ετήσια «παρέμβαση» των πολιτών στα πεπραγμένα. Μάλιστα αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει και άτυπα, με οργάνωση από πολίτες και όχι από το κράτος,τουλάχιστον σε πρώτη φάση αν και τα προβλήματα μιας τέτοιας κίνησης είναι αρκετά.
Πέρα από αυτά χαίρομαι που άνοιξε ένα ακόμη βήμα διαλόγου και αν έστω μείνει αυτό ή ακόμη καλύτερα μετεξελιχθεί σε κάτι ποιο οργανωμένο(πάντα βήμα διαλόγου) θα ήταν ευχής έργο.Εγώ πάντως από σήμερα θα το παρακολουθώ και θα συμμετέχω στην όποια συζήτηση
Χαίρομαι που βλέπω να ανεβαίνει ο αριθμός όσων νοιάζονται να συμμετάσχουν στη κουβέντα που άνοιξε εδώ. Το ενδιαφέρον είναι ότι διαγράφεται η προοπτική ενός χώρου αυτόβουλης συμμετοχής και αυτενέργειας πολιτών, οι οποίοι νοιώθουν ότι είναι σημαντικό να συνδεθούν με τους ομοίους τους, ανεξάρτητα από το πού βρίσκεται ο καθένας μας αυτή τη στιγμή.
Ελάχιστη κοινή ομοιότητα μεταξύ των συνομιλητών αυτού του forum είναι, θαρρώ, η αναγνώριση πως το τέλμα στο οποίο έχει οδηγηθεί η ελληνική κοινωνία σε όλα της τα επίπεδα δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Είναι επικίνδυνο και πρέπει να βγούμε όσο γίνεται πιο γρήγορα από αυτό.
Θεωρώντας τον εαυτό μας συστατικό αυτού του τέλματος -χωρίς παρεξήγηση και κάθε σχετικοποίηση δεκτή- είναι προφανές ότι το να κινηθούμε, να συναντηθούμε και να συμφωνήσουμε σε μια κοινή δράση είναι το στοιχειώδες και άμεσα αναγκαίο. Νομίζω ότι όλοι μας κάτι τέτοιο ευχόμαστε, αφού ολοκληρωθεί, βέβαια, ένας πρώτος γύρος γνωριμιάς μεταξύ μας.
Ας διαδώσουμε λοιπόν την ύπαρξη αυτού του χώρου σε κάθε ενδιαφερόμενο και ας κάνουμε τη συζήτηση αυτή όσο γίνεται πιο δημιουργική αλλά και ελπιδοφόρα.
Κατά κάποιο τρόπο έχω την αίσθηση ότι το κομμάτι αυτό είναι το πιο σημαντικό στην προσπάθεια που γίνεται εδώ και ταυτόχρονα το πιο απλό και ανέξοδο να γίνει. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να δηλώσουμε “παρών” και να απευθυνθούμε σε όσους νομίζουμε ότι ενδιαφέρονται.
Μετά θα πρέπει να απαντήσουμε στο “προς τα που” και “με ποιον τρόπο” θα κινηθούμε. Εκεί θα δυσκολευτούμε, λίγο ως πολύ, αλλά θα βοηθήσει σημαντικά αν ξεκαθαριστεί από την αρχή ένα πολύ ουσιώδες ζήτημα:
Η συζήτηση στην οποία παίρνουμε μέρος, με βάση το εισαγωγικό κείμενο του Δημήτρη, δεν γίνεται από τη σκοπιά των συμφερόντων μιας ομάδας του πληθυσμού, μιας κοινωνικής τάξης ή ενός κοινωνικού στρώματος αλλά από τη σκοπιά των αναγκαίων όρων για τη διαφύλαξη και την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής της ελληνικής κοινωνίας. Η ουσία του όλου εγχειρήματος βρίσκεται στο ότι προσπαθούμε να συζητήσουμε και να προτείνουμε ό,τι είναι σημαντικό και συμφέρον για όλα τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας. Όχι ό,τι αντιλαμβάνεται η κάθε ομάδα του ελληνικού πληθυσμού σαν συμφέρον της, αλλά για τους όρους ύπαρξης και τους κανόνες λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολο της. Μιλάμε για την επαναθέσπιση της Ελληνικής Πολιτείας
Εμένα, προσωπικά, κάτι τέτοιο με βρίσκει σύμφωνο αλλά αν το έχω αντιληφθεί λάθος, τότε ας με διορθώσει κάποιος έγκαιρα.
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Ερμής
Δεν με «χαλάει» ο αριθμός όσων συζητάνε εδώ. Αγάλι – αγάλι, η αγουρίδα γίνεται μέλι. Υπάρχουν πολλοί, που συζητάνε και σκέφτονται, σαν εμάς. Πολλοί που προσπαθούν. Εκατοντάδες μη κυβερνητικές οργανώσεις, παρέες, συσπειρώσεις, θεματικά κινήματα, που δρουν και αναζητούν προτάσεις και λύσεις.
Θέλουμε κάτι που να κάνει τη διαφορά;
Κάτι που να είναι καλύτερο ή «εξυπνότερο» από τα άλλα; Που θα μεγαλώσει το «κίνημα», όσο δεν το έχει μεγαλώσει κανείς άλλος;
Θέλουμε να αντικαταστήσουμε ότι υπάρχει;
Να ενώσουμε ότι υπάρχει;
Να υπερβούμε αυτό που υπάρχει, γιατί είναι «λίγο»;
Είμαστε, αυτοί οι λίγοι εδώ, οι «καλύτεροι» για αυτό το εγχείρημα;
Είναι «μέτωπο» πολλών διαφορετικών απόψεων, που αναζητούν κοινή συνισταμένη ή πολιτική κίνηση, με συγκεκριμένη δομή και ιδεολογία, σε οργανωτική αντιπαράθεση με τα υπάρχοντα κόμματα, κινήσεις και κινήματα;
Τι είναι αυτό, που κάνει τη διαφορά, ανάμεσα σε μας και τόσες άλλες κινήσεις και προσπάθειες;
Τι είναι αυτό που κάνει, γενικώς, τη διαφορά;
Τι λείπει;
Με τι γεμίζει το κενό;
Ελπίζω να είναι προφανές και από το πρώτο μου σχόλιο, ότι τα ερωτήματα δεν έχουν επικριτικό χαρακτήρα στην προσπάθεια και στη συζήτηση. Αναζήτηση απαντήσεων είναι.
Υ.Γ. Στέκομαι, κι εγώ, επιφυλακτικά, σε ότι έχει σχέση με κάθοδο σε εκλογές.
Δεν υπάρχει καμιά διαφορά με ό,τι παρόμοιο υπάρχει γύρω μας, σκέφτεται ίδια με μας, λέει τα ίδια με μας, συμμετέχουν σ’ αυτό άνθρωποι ίδιοι με μας. Από αυτή την άποψη, συμφωνώ κι εγώ, δεν είμαστε λίγοι. Κι ο καθένας από εμάς δεν βρίσκεται μονάχα εδώ.
Ανάμεσα σε αυτόν τον κύκλο συζήτησης και όλες τις ομάδες που συζητούν, σκέφτονται και δραστηριοποιούνται στα πλαίσια ενός παρόμοιου προβληματισμού, δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Δεν είμαστε πιο έξυπνοι, πιο σπουδαίοι, πιο ικανοί ούτε πιο γενναίοι ή σοφοί από όλους τους ομοίους μας. Όχι φίλε Odyssey δεν υπάρχει διαφορά από όλους τους υπόλοιπους που αναφέρεις στο σημείωμά σου. Η διαφορά πρέπει να προκύψει. Όχι ανάμεσά μας αλλά στις συνθήκες.
Η διαφορά που αποζητούμε όλοι μας είναι αυτή που θα προκύψει αν ο καθένας από εμάς συμβάλει ώστε, να κινηθούμε όλοι οι όμοιοι σε μια κατεύθυνση συνένωσης των προσπαθειών, σύνδεσης των δραστηριοτήτων, διαμόρφωσης όρων για την έξοδο από το θανατηφόρο τέλμα που πνίγει την κοινωνία μας και τις δημιουργικές της δυνάμεις.
Και μια παρατήρηση ακόμα που τη στοχάστηκα αφότου, περαστικός από το παντοπωλείο σου, διάβασα το σημείωμά σου για τη “σέχτα” που μας προέκυψε πυροβολώντας. Νομίζω είναι πια καιρός, να σταματήσουμε να σιωπούμε, φλυαρώντας για τα κοινά και να αποκτήσουμε φωνή, παρεμβαίνοντας στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου μας. Να μια διαφορά που με βοήθησες να καταλάβω ότι έχω ανάγκη…
Φιλικά
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
Τι είναι αυτό που κάνει γενικώς τη διαφορά;
Τι λείπει;
Με τι γεμίζει το κενό;
Το, τα, ερωτήματα είναι του Οδυσσέα σε προηγούμενο σχόλιο και είναι καίρια.
Ορισμένες σκέψεις αναγκαστικά κωδικά διατυπωμένες, (έχουμε δρόμο να διανύσουμε και δε φτάνει το διαδίκτυο):
-Αν δια-φορά είναι η διαίρεση της κίνησης, κάτι που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά, είναι η ένωση της κίνησης(των κινήσεων), η μέγιστη δυνατή ενότητα, μόνο αυτή μπορεί να έχει πρακτική μεταβλητική δυναμική.
-Τι λείπει; Πως μππορεί να επιτευχθεί η ενότητα και για ποιό στόχο;
Το «Γράμμα» είχε-έχει το στόχο: Δίχως νέα, και στη φιλοσοφική και στην πολιτική διάσταση, πρόταση και δίχως την κυρίως «εξωκομματική» δραστηριοποίηση, τίποτα ουσιώδες δεν μπορεί να αλλάξει.
-Ποιό είναι το κενό; Ή ο μοχλός, το μέσο, για να γεμίσει το κενό; Ίσως νάναι η αποδοχή του. Αυτό σημαίνει πως η σύνθεση δεν είναι ακόμα δεδομένη και ότι δεν αρκεί μόνο η επιθυμία της. Αυτό αφορά και το «Γράμμα».
Έτσι, πρακτικά, μου επανέρχεται ολοένα και πιό έντονα κι επιτακτικά η ανάγκη συγκρότησης μιάς πολυμετοχικής εταιρείας πολιτών στο χώρο της επικοινωνίας κι ενημέρωσης. Το τι και πως θα βρεθεί αν υπάρχει η ανάγκη και η θέληση.(Μια αρχική και υπό συζήτηση σχετική δημόσια πρόταση υπάρχει και σε αυτό εδώ το Blog).
Μου φαίνεται λοιπόν πως μάλλον από κεί πρέπει να γίνει η εκκίνηση, αυτό νάναι η διαφορά, η κάλυψη της έλλειψης, το γέμισμα του κενού. Η αφετηρία για ενότητα, σύνθεση, μεταβολή.
Τι λέτε;
Μπορεί να προωθηθεί μια συνάντηση-συνέδριο από ενεργούς πολίτες και blogers με στόχο τη δημιουργία ενός μεγάλο-blog πολυσυμμετοχικού οργανωμένου με τομείς ευθύνης και χώρους διαβούλευσης. Κάτι σαν κοινωνική δεξαμενή σκέψης όπως πρότεινα ήδη και στο European Citizen’s Consultations http://www.european-citizens-consultations.eu/gr/proposal/2066 , έστω και αν η πρόταση αποτελούσε μέρος ευρωπαϊκής πρωτοβουλίας.
Είτε μιλάμε για θεσμοθετημένες κινήσεις, είτε για λαϊκές πρωτοβουλίες από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε και με γνώμονα τη συμμετοχική αρχή να διαμορφώσουμε το απαραίτητο υπόβαθρο ανάδειξης αντίστοιχων προτάσεων-δράσεων.
Με τα μέλη του e-pnyka και με αφορμή τη συζήτηση που είχα με τον κο. Κουμάνταρο σκεφτόμαστε να οργανώσουμε κάτι αντίστοιχο πιθανόν τον Ιούνιο. Θα εκτιμούσα τη συμβουλή όλων σας σχετικά.
Συμφωνώ απόλυτα και με την ιδέα και με την πρόταση, την οποία ψήφισα και στο ευρωπαϊκό site. Απλά το θέμα είναι στην οργάνωση και την υλοποίηση του εγχειρήματος. Δυστυχώς τέτοιες προσπάθειες έχουν ξεκινήσει στο παρελθόν με υγιείς φιλοδοξίες αλλά κάποια στιγμή ερήμωσαν.
Νομίζω ότι η συνταγή της αποτυχίας, η οποία πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο, είναι η δημιουργία «εκπροσώπων» ή «κλειστών επιτροπών» με ευθύνη για το κάθε τι. Δηλαδή η κλασσική αποτυχημένη οργανωτική δομή με μόνιμες θέσεις ατόμων – εκπροσώπων που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε διαφωνίες. Εξαιρέσεις είναι οι θέσεις τεχνικής φύσης αφού αναγκαστικά κάποιος/κάποιοι έχουν την τεχνική ευθύνη της υλοποίησης. Για παράδειγμα στους «τομείς ευθύνης», στις διαβουλεύσεις, πρέπει να προσκαλείται να συμμετάσχει ανά πάσα στιγμή όποιος έχει μεράκι και όρεξη με τρόπο απόλυτα ισότιμο με τους «παλιούς». Όλες οι επιτροπές διαβούλευσης να είναι ανοιχτές και όχι κλειστές.
Ένα δεύτερο στοιχείο είναι όλα μα όλα τα κείμενα να περνούν μέσα από την αρχή της πλειοψηφίας. Ομολογώ πως το e-pnyka είναι η πρώτη κοινή προσπάθεια που περιελάμβανε αυτή την φιλοσοφία. Οι υπεύθυνοι τόλμησαν να βάλουν τα ίδια τους τα κείμενα στην ψηφοφορία των υπολοίπων. Αυτή η νοοτροπία κριτικής των πάντων από τους πάντες είναι ο δρόμος για να κερδηθεί η εμπιστοσύνη και να φτάσουμε στον κοινό τόπο.
Ένα επόμενο πρόβλημα είναι η υλοποίηση. Τεχνικά πως θα στηθεί; Και αυτό είναι ένα αδιέξοδο για έναν μη ειδικό. Ίσως, η πιο σημαντική συζήτηση είναι το πως θα στηθεί τεχνικά μια πλατφόρμα με σκοπό να συσπειρώσει τους πάντες.
Αυτοί είναι ορισμένοι προβληματισμοί από τις τόσες προσπάθειες που έχω δει να ξεκινούν και να σταματούν. Βέβαια ποτέ δεν θα σταματήσουμε και δεν θα το βάλουμε κάτω.
φιλικά,
Παναγιώτης Πετεινάτος
ΓΝΩΜΗ: Ο,τι είναι να γίνει είναι καλύτερο να συνδιοργανωθεί από περισσότερους μαζί. Η αρχική πρωτοβουλία να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο συλλογική, για να αποκλειστούν οι «δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες εγωκεντρικές μουρμούρες». Αυτό, αντίστροφα, δεν σημαίνει και κωλυσιεργεία χάριν π.χ. μιας ανέφικτης σε μέγεθος συλλογικότητας.
Delphi Processes…. Συλλογική συμμετοχή, παραγωγική λογική και άμεσο σχετικά παραγωγικό αποτέλεσμα. Αρκεί να είναι όλοι σύμφωνοι στους κανόνες διεξαγωγής.
«Ο MacMillan (1975) σημειώνει τρία
σημαντικά χαρακτηριστικά της «DELPHI» που αναφέρονται στη διαδικασία της
επανάληψης: α) Την ανωνυμία των μελών που μετέχουν. Η ανωνυμία βοηθά στην ίση
συμμετοχή και ευθύνη των μελών και εμποδίζει την επισήμανση της πηγής μιας
άποψης που αποκλίνει. Η πίεση της ομάδας συνεπώς δεν εμποδίζει τις θέσεις των
μελών. Η απόφαση (η λύση) επομένως που θα παρθεί δε θα είναι αποτέλεσμα
αντίθετων καταστάσεων και αντιπαραθέσεων. β) Την ελεγχόμενη ανατροφοδότηση
που οδηγεί στον εντοπισμό των διαφορετικών απόψεων, οι οποίες είναι δυνατό να
επηρεάσουν ορισμένα μέλη ή να επηρεαστούν (λόγω εξάρτησης ή για άλλους λόγους
μη αντικειμενικούς) από άλλα μέλη, κατά την κατά πρόσωπο επικοινωνία, και τούτο,
γιατί η επικοινωνία γίνεται με έναν ομαλό τύπο ανωνυμίας, όπου αναφέρεται η γνώμη
της ομάδας και όχι η ατομική (Helmer,1966). γ) Τη στατιστική παρουσίαση των
απαντήσεων των μελών της ομάδας.»
σχετικό κείμενο εδώ: http://eclass.farm.teithe.gr/FARM136/document/e-yliko/DELPHI.pdf
Γράφω, όπως μου έρχεται. Κι ας είναι άσχετα μεταξύ τους, αυτά που γράφω.
Έτσι κι αλλιώς, η θεματολογία είναι ανεξάντλητη, οπότε ότι γράφεται καλό είναι, αρκεί κάποιος/οι να κάνει/ουν τον κόπο να τα συμμαζέψουν.
@panagiotisp
Μην περιμένεις σχόλιο από μένα στο βλογ σου. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να το κάμω. Κάτι δεν μου βγαίνει, τεχνικά. Δεν ξέρω τι συμβαίνει κι αν φταίει το δικό μου pc.
@Δημήτρη Κ.
ΝΑΙ. Αυτό που «λείπει» είναι η ιδεολογική και πολιτική πρόταση. Ίσως, να υπάρχει και αυτή, αλλά να μην έχει βρει τη διαδρομή, τους ιμάντες, που θα την μεταφέρουν καιθα τη διαδώσουν.
Άρα το ζητούμενο είναι να υιοθετήσουμε μία ή περισσότερες «ορφανές» προτάσεις και να δούμε πώς αυτές γίνονται πλειοψηφία. Δημοκρατία, χωρίς πλειοψηφία δεν υπάρχει. Όπως και η επανάσταση δεν γίνεται από μικρές παρέες ή «σέχτες». Οι «παρέες» ξεκινούν τις επαναστάσεις, αλλά άλλοι πρέπει να τις τελειώνουν. Καιαυτοί οι άλλοι πρέπεινα είναι πολλοί, πάρα πολλοί. Αν οι πολιτικές πράξεις κάποιων δεν έχουν πλειοψηφική αποδοχή, γίνονται πραξικόπημα και δικτατορία. Πάμε από Ολιγαρχία σε Ολιγαρχία.
Ο φόβος της αριστεράς, μπροστά στο πλήθος, κατασκεύασε πολλά – πολλά μειοψηφικά ιδεολογήματα. (Βλέπε, από την επικαιρότητα: «αποκατάσταση Στάλιν», «σέχτες», «ιδεολογικό στίγμα εξέγερσης Δεκέμβρη» κλπ).
Θέλουμε πρόταση, λόγο και σχέδιο, που να μην υποφέρει από «αγοραφοβία». Να μην υποτιμά τις πλειοψηφίες, επειδή δεν μπορεί να τις πείσει να συστρατευθούν. Αναζητούμε μία πρόταση, που να μην μετατρέπει την αδυναμία της σε ιδεολόγημα, του τύπου «όσα δε φτάνει η αλεπού…».
Έχω πάντα την αίσθηση, όταν διαβάζω κάτι «αριστερό», ακόμα και από μεγάλα κόμματα, ότι ο λόγος δεν απυθύνεται σε όλους, αλλά σε ένα τμήμα πολιτών.
Υπάρχει, λοιπόν, ριζοσπαστική, ανθρώπινη, προοδευτική πολιτική πρόταση που να μπορεί να γίνει πλειοψηφική;
ΝΑΙ. Ψήγματα και ψηφίδες της, έχω συναντήσει παντού και είμαι βέβαιος, ότι έχει συμβεί σε όλους αυτό.
Μένει να μαζέψουμε τα κομμάτια και να φτιάξουμε ένα ωραίο ψηφιδωτό.
Η ομορφιά μπορεί να αγαπηθεί.
ΑΥΤΗ, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ, αν καταφέρουμε να την πετύχουμε.
(αυτά για την ώρα)
Βρήκα κι αυτό.
http://www.politonsymaxia.gr/
Υποθέτω ότι υπάρχουν και πολλοί άλλοι.
Μια καλή δουλειά είναι να καταγράφονται.
http://WWW.ELLEOS.GR
και αυτό
ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΤΟ ΝΤΟΥΚΟΥ:
[…] Οι σύγχρονες κοινωνίες υποτίθεται πως απάλλαξαν το ανθρώπινο σώμα από τα μεταφυσικά θρησκευτικά δεσμά, όχι για να το αφήσουν ακόμα πιο έκθετο στους επίγειους εξευτελισμούς αλλά για να το αποκαταστήσουν θετικά στην «υλικότητά» του. Φυσικά τούτο σήμαινε, επίσης, την παράδοση του σώματος, ως καθαρής πλέον «ύλης», ζωντανής ή νεκρής, στην έρευνα. Όχι άνευ όρων, παρόλα αυτά, ούτε και σε κάθε λογής «έρευνα».
Υπήρχε, φαίνεται, ακόμα ζωντανή η υποψία της ανθρώπινης δεινότητας, ή κάποια στοιχειώδης συναίσθηση της ανάγκης για μια έσχατη οριοθέτηση της κερδοσκοπίας. Έτσι ο ανθρωπιστικός σεβασμός της ανθρώπινης ακεραιότητας δεν συναινούσε στην περιφρόνηση του, συναφούς με αυτήν, σεβασμού του σώματος· ακόμα και του νεκρού. Γι’ αυτό το λόγο οι σύγχρονες κοινωνίες αποφάσισαν, σωστά, να επιτρέπεται η χρησιμοποίηση νεκρών ανθρώπινων σωμάτων μόνο εφόσον θα τηρείται μια σειρά αυστηρών δεσμευτικών προϋποθέσεων: αποκλειστικά για την ιατρική έρευνα και μέσα στα οριοθετημένα πλαίσια αυτής και της διδασκαλίας της, η οποία δεν αποσκοπεί στη «γνώση» γενικά και αφηρημένα ― που, έτσι, δεν διαφοροποιείται ποιοτικά από την απλή (έως και νοσηρή) περιέργεια ― αλλά πολύ συγκεκριμένα στη θεραπεία ασθενειών, και ολοκληρώνεται με τον περίφημο «όρκο του Ιπποκράτη» και τις ανθρωπιστικές δεσμεύσεις του.
Το σημείο αυτό είναι καίριο και αφορά το στοιχειώδες ανθρωπιστικό θεμέλιο των σύγχρονων κοινωνιών, διότι δηλώνει πράγματι μια ριζική πολιτισμική συμφωνία: ότι, έξω από αυτό το θεσμοθετημένο ιατρικό-θεραπευτικό πλαίσιο, η επεξεργασία και η περιεργασία νεκρών σωμάτων δεν προάγει ούτε τη γνώση, ούτε κάποια αισθητική ποιότητα (όπως ισχυρίζονται οι διοργανωτές και οι υποστηρικτές της έκθεσης), αλλά την αναισθητοποίηση βασικών αντανακλαστικών του πολιτισμένου ανθρώπου και την ύπουλη εισαγωγή στο βάθος της προσωπικότητάς του μιας εκλεπτυσμένης νάρκωσης απέναντι στη φρίκη … πυροδοτώντας μια «λεπτή» διαδικασία απανθρωπισμού, τα αποτελέσματα της οποίας δεν είναι άγνωστα και ασαφή, αφού τα είδαμε σχετικά πρόσφατα στην ιστορία, στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.[…]
http://dangerfew.blogspot.com/search/label/bodies
Γειά σας,
θέτω προς συνεκτίμηση μια σκέψη μου για οργάνωση ενός ελληνικού φόρουμ διακυβέρνησης. ΄Εχω ετοιμάσει το παρακάτω κείμενο:
«Ελληνικό Φόρουμ Διακυβέρνησης
Greek Governance Forum
-Το Ελληνικό Φόρουμ Διακυβέρνησης (εφεξής : ΕΦΟΔΙΑ) αποτελεί πρωτοβουλία πολιτών για την ελεύθερη και δημιουργική έκφραση απόψεων σχετικά με ζητήματα σύγχρονης διακυβέρνησης. Προωθεί την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών σε πολιτειακό, κοινωνικό, κι οικονομικό επίπεδο κι επιθυμεί να συμβάλλει στον εμπλουτισμό του δημοσίου διαλόγου και στην περαιτέρω ενίσχυση του κοινωνικού ελέγχου και της διαφάνειας. Εκφράζεται κυρίως μέσω του διαδικτύου και προβάλλει απόψεις, αναλύσεις και προτάσεις με κριτικό κι ανεξάρτητο πνεύμα. Αποσκοπεί στην εμπέδωση των σύγχρονων αντιλήψεων περί χρηστής διακυβέρνησης σε τοπικό, εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
-Το ΕΦΟΔΙΑ στοχεύει ειδικότερα στην αναβάθμιση του δημοσίου διαλόγου στην Ελλάδα και στην ανάδειξη νέων αρχών, μεθόδων και πρακτικών σχετικά με τον σχεδιασμό, εφαρμογή κι αξιολόγηση των επί μέρους πολιτικών. Αποσκοπεί στην ενίσχυση της συμμετοχικής δημοκρατίας, στην καθιέρωση του κοινωνικού ελέγχου, στην ανοιχτή επικοινωνία και στην πολύπλευρη ενημέρωση των πολιτών. Προωθεί δράσεις και προβάλλει προτάσεις στη βάση αρχών όπως είναι η αξιοκρατία κι η ισοπολιτεία και στοχεύει στην ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης. Προωθεί ιδιαίτερα σύγχρονες επιστημονικές και πολιτικές αντιλήψεις σχετικά με εναλλακτικά συστήματα ανάπτυξης και διαχείρισης που αποσκοπούν στη βιώσιμη ανάπτυξη, στην αρμονική συμβίωση και στην αειφορία των δράσεων καθώς και στην αλληλεγγύη μεταξύ και των γενεών.
-Το ΕΦΟΔΙΑ λειτουργεί ως ανεξάρτητο παρατηρητήριο και διοργανώνει δημόσιες συζητήσεις σχετικά με την εξέλιξη και τα αποτελέσματα των εφαρμοζομένων πολιτικών και τον τρόπο λειτουργίας του δημοσίου βίου στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αξιολογεί την εξέλιξη των κοινωνικών και πολιτικών θεσμών και του συστήματος διεθνών σχέσεων, τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης και των συγχρόνων μοντέλων διακυβέρνησης στο διοικητικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Προωθεί εναλλακτικές αντιλήψεις σε ό,τι αφορά το ρόλο του κράτους και του ιδιωτικού τομέα στην οικονομία (ρυθμιστικό πλαίσιο, κοινωνική εταιρική, εταιρικές επενδύσεις κοινωνικού προσανατολισμού, κοκ) κι αποσκοπεί στην ανάδειξη της κοινωνικής οικονομίας και σε νέες συνθέσεις πολιτικής.
-Στόχος της πρωτοβουλίας είναι ο δημοκρατικός μετασχηματισμός των κοινωνικών πρακτικών κι η εξάλειψη των θεσμικών αγκυλώσεων που λειτουργούν ανασταλτικά κι εμποδίζουν την κοινωνική πρόοδο. Για την προάσπιση του γενικού συμφέροντος και την εμπέδωση των αρχών του κράτους δικαίου το ΕΦΟΔΙΑ θα καταθέτει προς συζήτηση τεκμηριωμένες προτάσεις αποσκοπώντας στην υιοθέτηση νέων κωδίκων και προτύπων συμπεριφοράς της διοίκησης, των πολιτών, των επιχειρήσεων και των οργανωμένων κοινωνικών συμφερόντων.
-Το ΕΦΟΔΙΑ λειτουργεί αυτόνομα ή σε συνεργασία με αντίστοιχες οργανώσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και προβάλλει συστηματικά την εμπειρία της κοινωνίας των πολιτών σε θέματα όπως ο εθελοντισμός, η βιώσιμη ανάπτυξη και οι τοπικές, κοινωνικές υπηρεσίες στην οικογένεια, στη νεολαία και σε άτομα και ομάδες με ειδικά προβλήματα. Στηρίζεται σε δίκτυο συνεργατών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και λειτουργεί με δίκτυα εθελοντών και δεξαμενές σκέψης (think tank) για την αξιοποίηση της ελληνικής και διεθνούς εμπειρίας στον τομέα του σχεδιασμού, της εφαρμογής και της αξιολόγησης μεθόδων και πολιτικών σύγχρονης διακυβέρνησης.
-Το ΕΦΟΔΙΑ κάνει έρευνες και προβάλλει τα αποτελέσματα ελληνικών και διεθνών ερευνών, διασκέψεων και αποφάσεων σχετικά με τον βαθμό ανταπόκρισης των πολιτικών φορέων (διοίκηση, πολιτικά κόμματα, θεσμοί) σε θέματα όπως οι μορφές δημοκρατικής συμμετοχής των πολιτών στα κοινά, η βιώσιμη ανάπτυξη και η συνεκτικότητα των διαφόρων τομεακών πολιτικών, ο ρόλος των αξιολογήσεων και των πορισμάτων των ανεξάρτητων διαχειριστικών ελέγχων, οι κοινωνικές επιπτώσεις των νομοθετικών πρωτοβουλιών, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η εταιρική κοινωνική ευθύνη, σύγχρονα θέματα βιο-ηθικής και άλλα συναφή θέματα.
-Το Φόρουμ προβάλλεται μέσα από ειδική ιστοσελίδα.
Ομάδα στήριξης του Φόρουμ»
Δεξαμενή σκέψης δηλαδή;
Ναι,
το βλέπω ως μια αρχή παρέμβασης στα δημόσια πράγματα
κι ανάλογα με τη διάθεση, εργασία, ιδέες και αποτελέσματα ίδωμεν…
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΥ
ΜΕΤΑΦΟΡΑ-ΑΛΛΑΓΗ-ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ
Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΠΟΤΕ ΚΡΑΤΟΣ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
1. Η αστική ανάπτυξη:
Η βαρύτερη κατάρα που βαρύνει τον τόπο και ονομάζεται «αστική ανάπτυξη», η έλλειψη της οποίας αποκλείει κάθε ανάπτυξη και πρόοδο.
Έτσι εμφανίζεται
α)Το μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο να φιλοξενείται το 50% του εθνικού πληθυσμού στο μόλις 2% του εδάφους της!.
β)Το μοναδικό φαινόμενο παγκοσμίως, κράτος ευρωπαϊκό να μην ελέγχει μεγάλα τμήματα της πρωτεύουσάς του και μάλιστα κεντρικά, όπως η Ομόνοια, τα Εξάρχεια, τα Πατήσια, ο Κολωνός, το Μεταξουργείο, το Ζεφύρι και ο Ασπρόπυργος των Τσιγγάνων…
Είναι αυτό που λέγεται από πολλούς πολιτικούς και «πνευματικούς» ταγούς, χωρίς όμως κάποια εμβάθυνση, περί «θνησιγενούς» ελλαδικού κρατιδίου.
Όταν στο τέλος της δεκαετίας του ’80 άκουσα ένα ξένο αθλητικό παράγοντα να λέει πως:: «Τα ομαδικά αθλήματα ποτέ δεν θα αναπτυχθούν σε υψηλό και επαγγελματικό επίπεδο στην Ελλάδα, διότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που δεν έχει πόλεις για να τα στηρίξουν», απόρησα.
Και βέβαια. Η Άρτα με τις 30.000, τα Γιάννενα με τις 75.000 ακόμη και η Πάτρα με τις 200.000 κατοίκους, δεν αποτελούν κέντρα αστικής ανάπτυξης και παραγωγής, με εργατική και παραγωγική τάξη. Όλη τους η ζωή είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και το μεταπρατικό εμπόριο. Λιανέμποροι και ψιλοαντιπρόσωποι προϊόντων που στο 90% παράγονται στο εξωτερικό, αποτελούν την οικονομική βάση της ελληνικής πόλης. Η οικονομία συμπληρώνεται από τους χιλιάδες στρατιώτες και φοιτητές, των εκατοντάδων άχρηστων σχολών ΤΕΙ και ΑΕΙ (βοιδοσχολών, όπως αποκαλούνται στην λαϊκή γλώσσα), που ιδρύονται μόνο ως οικονομική ένεση στην εμπορική κίνηση των πόλεων.
Το πλέον παράδοξο και ανησυχητικό είναι ότι, σχεδόν το μισό του ελληνικού στρατού, υπό το πρόσχημα των κέντρων εκπαίδευσης, βρίσκεται στην Πελοπόννησο, την στιγμή που 10 μεραρχίες και εκατοντάδες άλλες μονάδες έχουν παροπλισθεί και καταργηθεί στα σύνορα, στην Ήπειρο και την Μακεδονία!
Στην Ελλάδα το 100% της ισχνής βιομηχανικής παραγωγής (αυτό που χαρακτηρίζει ένα άστυ) είναι συγκεντρωμένο στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη. Έψαξα παντού στον χάρτη και στην γεωγραφία. Και διαπίστωσα πώς πράγματι, δεν υπάρχει αλλού στην Ευρώπη κράτος με ενάμισι αστικό κέντρο, η πρωτεύουσα δε να έχει τον μισό πληθυσμό της χώρας, τις 10 από τις 16 ομάδες ποδοσφαίρου, τις μισές μητροπόλεις της εκκλησίας κ.λ.π.. Είδα ότι ακόμα και η Αλβανία έχει 5 ισοδύναμα αστικά κέντρα και ισομερώς κατανεμημένο τον πληθυσμό της και την παραγωγή της (άρα καλύτερες προοπτικές). Η Βουλγαρία το ίδιο, η Σερβία, η Κροατία, για να μην πω και για την Γερμανία των 80.000.000, όπου μόνο 4-5 πόλεις ξεπερνούν σε πληθυσμό το 1 εκ! (και το Βερολίνο, που είναι μεγαλύτερο από την Αθήνα, έχει μόνο δύο, μικρές μάλιστα, ομάδες ποδοσφαίρου στην Α εθνική, ενώ η Αθήνα τις 10 από τις 16!). Και τότε συνειδητοποίησα τα λόγια του Τζιούροβιτς, Όχι μόνο τριτοκοσμικό, πεμπτοκοσμικό είναι το κράτος αυτό!
Δυστυχώς πάλι στις καταστάσεις της ΕΣΥΕ, η οποία βέβαια δίνει μόνο αριθμούς και την ερμηνεία την αφήνει σε όποιον ενδιαφέρεται, βλέπουμε μια ανάπτυξη του αστικού πληθυσμού από 43% που ήταν το 1961, έναντι 48,8% του αγροτικού, να φτάνει στο 59-60% στις μέρες μας. Και αυτό βέβαια δεν οφείλεται στην αύξηση του πληθυσμού αλλά στην μετανάστευση από την ύπαιθρο στην Αθήνα. Έτσι δεν έχουμε στην ουσία μια ανάπτυξη του αστικού πληθυσμού, η οποία είναι σε όλες τις άλλες περιπτώσεις υπέρ της υγιούς αναπτύξεως του κράτους, αλλά μία γκετοποίηση, μία στρέβλωση, μία φίμωση μέχρι ασφυξίας του Έθνους.
Η Ελλάδα κατέχει, δυστυχώς, το μοναδικό και θλιβερό προνόμιο στην Ευρώπη, να μην διαθέτει πόλεις. Δείτε τον χάρτη ολόγυρα μας και θα δείτε ότι κανένα κράτος στον κόσμο δεν διαθέτει ενάμισι αστικό κέντρο, αλλά και οι πιο φτωχές και μικρές χώρες έχουν τουλάχιστον 5-6 αστικά κέντρα ισοδύναμα σε πληθυσμό και ανάπτυξη.
Στην Αθήνα υπάρχουν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες. Δείτε για παράδειγμα τον «Οργανισμό Βάμβακος», που όταν κάποιος υπουργός τόλμησε να πει πώς πρέπει να πάει στην Λάρισα, εκεί που βγαίνει και το βαμβάκι, ξεσηκώθηκαν οι συνδικαλιστές δημοσιουπάλληλοι και τον κράτησαν τελικά στην Αθήνα, για να εξυπηρετήσουν τους… βαμβακοπαραγωγούς της Λεωφόρου Συγγρού!!!
2 Η μεταφορά πρωτεύουσας:
Για να υπάρξει αστική ανάπτυξη, άρα αύξηση της παραγωγής, μείωση της ανεργίας, αύξηση των γεννήσεων, αύξηση των στρατευσίμων και των μαθητών, πρόοδος στην έρευνα και την τεχνολογία, πρόοδος του Έθνους και του κράτους, είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν νέα αστικά κέντρα. Και για να δημιουργηθούν αυτά τα κέντρα είναι απολύτως απαραίτητη η δημιουργία νέας πρωτεύουσας.
Μην ξεχνάμε ότι η Αθήνα ήταν μόνο προσωρινή πρωτεύουσα το 1834, έως απελευθέρωσης της Κων/πολης. Ήταν μια πόλη χωρίς καμία αστική συνέχεια αφού, από το 500 μ.Χ. ήταν ένα ασήμαντο χωριό στο οποίο, από το 1.500 μ.Χ. περίπου, τα ελληνικά δεν ομιλούνταν σχεδόν από κανένα από τους 3 έως 4.000 κατοίκους της. Και φυσικά ένα χωριό που δεν έπαιξε κανένα απολύτως ρόλο στην διαδικασία «εθνογένεσης» και στην εθνεγερσία του Νέου Ελληνισμού για να δικαιούται να γίνει εθνική πρωτεύουσα. Επιπλέον έπαψε να είναι και το στρατηγικό σημείο που θα διοικούσε την χώρα, όταν το 1912-13, η Ελλάδα διπλασιάστηκε. Η ακατάλληλη και υπερτροφική σήμερα πρωτεύουσα, αποτελεί τον σημαντικότερο λόγο υπανάπτυξης και θνησιγένειας αυτού του κράτους και βέβαια αυτό είναι αντικείμενο χωριστής έρευνας.
Ωστόσο θα τονίσουμε ότι η δημιουργία νέας πρωτεύουσας ως νέου διοικητικού κέντρου της Ελλάδας είναι απαραίτητη για την υγιή δημογραφική ανάπτυξη του Έθνους μας, αφού θα διορθωθούν τα παρακάτω κακώς κείμενα:
Α) Επάνδρωση της πρωτεύουσας από νέες μάζες πληθυσμών, σαφώς φιλελληνικότερων από τα παλαιοκομματικά τζάκια (και το «ποίμνιο») της Αθήνας, που έχουν εθιστεί στην «αρπαχτή» και στο «life style». Δεν είναι τυχαίο ότι στις δημοσκοπήσεις το μόνο ποσοστό ελληνικού πληθυσμού που καταγράφεται ως υποστηρικτές των ανθελληνικών θέσεων και διεκδικήσεων της Τουρκίας και των Σκοπίων, καταγράφεται στην «προοδευτική» Αθήνα!
Β) Δημιουργία στρατηγικού σημείου διοίκησης και κάλυψης του ελληνικού χώρου, το οποίο δεν είναι πλέον η Αθήνα, αλλά κάποια πόλη μεταξύ της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας. Μιας πόλης που θα είναι πιο κοντά στα ευαίσθητα εθνικά σύνορα, στον ευαίσθητο εθνικά Έλληνα και θα αισθάνεται τον παλμό του έθνους, του αγρότη, του φτωχού, του παραγωγού, του αδικούμενου…και όχι του Κωλο-νακίου!
Γ) Απελευθέρωση του Έλληνα από τον βρόγχο του διαμερίσματος της Αθήνας και αποκέντρωσής του προς άλλα αστικά κέντρα. Ανάπτυξη υγιών προ πάντων και πολυμελών οικογενειών.
Δ) Μείωση του κόστους των ακινήτων, που σήμερα είναι ψηλότερο από όλες τις ευρωπαϊκές και αμερικάνικες πόλεις. Όσο κοστίζει ένα τριάρι διαμέρισμα στην Αθήνα, (200-250.000 Ευρώ) κοστίζουν δύο πανέμορφες μονοκατοικίες στην Νέα Υόρκη με μισό στρέμμα κήπο! Η αποκέντρωση θα μείωνε την ζήτηση και κατά συνέπεια το κόστος σε όλο το φάσμα της διαβίωσης.
Ε) Ανάπτυξη της Αττικής, του ομορφότερου πιθανόν μέρους στην υφήλιο, που σήμερα πνίγεται από κάθε είδους ρύπους, μόλυνση και από την πολιτιστική κακοποίηση και κακογουστιά.
Στ) Διασπορά και αποκέντρωση των βιομηχανιών, δίνοντας ώθηση για δημογραφική και οικονομική ανάπτυξη και υποστήριξη της παραγωγής σε άλλες πιο υγιείς περιοχές της χώρας, αφού το κόστος παραγωγής θα έπεφτε σημαντικά (π.χ.. η τάδε βιομηχανία ζυμαρικών και γάλακτος στην Αθήνα ή στην Πάτρα, όπου δεν παράγεται ούτε το ένα ούτε το άλλο προϊόν, πληρώνει τα ίδια έξοδα για να φέρει το σιτάρι και το γάλα από τα Γιαννιτσά στην έδρα της με το να το φέρει από την Ουκρανία ή την Ουγγαρία. Αν όμως ήταν εγκαταστημένη στα Γιαννιτσά, θα έπαιρνε αναγκαστικά το ντόπιο σιτάρι και το ντόπιο ελληνικό γάλα, θα αναπτύσσονταν η τοπική οικονομία και στο τέλος ο καταναλωτής στην Ελλάδα θα αγόραζε και ελληνικό προϊόν, και πολύ φθηνότερα).
Ζ) Απομάκρυνση του κράτους και του ΄Έθνους από αυτό το θανατηφόρο σφιχταγκάλιασμα των συνδικάτων του δημοσίου τομέα, του πλέoν ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟΥ οργανισμού του κράτους, που είναι η διάδοχη κατάσταση των Αγάδων, των Κοτζαμπάσηδων και των Σπαχήδων. Καλύτερη και λιγότερο διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση, θα σήμαινε και ευημερία για όλο το Έθνος.
Η) Απομάκρυνση του κράτους και του ΄Έθνους από το θανατηφόρο σφιχταγκάλιασμα των πολιτικών τζακιών, των διαπλεκομένων και των μεγαλοεργολάβων, των οποίων ο ιστορικός ενδοτισμός αρχίζει από τις αρχές του 20ου και κάποιων ακόμα από το 1821.(«Τι Μπραίμης τι Ζαΐμης», στρατηγού Μακρυγιάννη απομνημονεύματα)
Θ) Απελευθέρωση του ΄Έθνους από αυτόν τον διεφθαρμένο και εκβιαστή αθηναϊκό τύπο, σταθερό εκφραστή ξένων και ανθελληνικών συμφερόντων, που ελέγχεται από τα ίδια τζάκια και πιέζει μόνο προς το συμφέρον των ιδιοκτητών του! (Ο τύπος των Αθηνών π.χ. συνέβαλε από κοινού με τους Τούρκους και τους «συμμάχους» στην μεγαλύτερη εθνική συμφορά, την Μικρασιατική Καταστροφή. Πρωτοπόρος της ιδεολογίας «Μικρά και ένδοξος Ελλάς» και «φέρτε τα παιδιά μας πίσω από την Μικρασία», η εφημερίδα «Καθημερινή» τότε. Συμβάλει επίσης κάθε τόσο στην παραπληροφόρηση, στην αποδόμηση του έθνους (απεθνικοποίηση) και στον εκφυλισμό του λαού σε ζωτικά ζητήματα, όταν αυτά δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντα του εκδότη και του κόμματος που υπηρετεί).
Ι) Η Αθήνα έχει συγκεντρώσει το 50% του ελληνικού πληθυσμού, το σύνολο της βιομηχανίας και εσχάτως και της ενέργειας. Απλοί λόγοι στρατηγικής είναι απαγορευτικοί για την δημιουργία ΟΛΩΝ των εργοστασίων ενέργειας (όπως εγκρίθηκαν τον Ιούλιο του 2007 από το Υπ. Ανάπτυξης και τα 5 νέα εργοστάσια ρεύματος να γίνουν στην Βοιωτία) και όπλων στο Λαύριο και στην Θίσβη Βοιωτίας. Σε ενδεχόμενη σύρραξη με την Τουρκία, το κτύπημα στον πληθυσμό και στην βιομηχανία θα είναι μοιραίο, επειδή θα είναι μισής ώρας υπόθεση για την τουρκική αεροπορία, ακαριαίο και ολοκληρωτικό, χωρίς να μπορέσει η Ελλάδα να αντισταθεί. Απλά θα επιστρέψει στην λίθινη εποχή!
ΙΑ) Η Αθήνα είναι μια κακόγουστη, άσχημη και βρωμερή πόλη. Είναι μια πόλη από το μέλλον, όπου οι άνθρωποι μεταβάλλονται τεχνητά σε υβρίδια με τα ψυχολογικά πειράματα που γίνονται σε βάρος τους και τα δηλητήρια που τρώνε και αναπνέουν. Είναι μια πόλη όπου γίνεται πείραμα δημιουργίας ανθρώπων υβριδίων, που θα κατοικούν την Ελλάδα στο μέλλον. Είναι εν κατακλείδι, μια ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ πόλη
ΙΒ) Η ανάπτυξη που θα έφερνε στο ΑΕΠ το κτίσιμο μιας νέας πρωτεύουσας (σκεφτείτε μόνο το μέγεθος των κατασκευαστικών έργων) θα ήταν τρομακτική. Η ανάπτυξη αυτή θα τροφοδοτούνταν από τη νέα πρωτεύουσα για τουλάχιστον 30 χρόνια και η Ελλάδα θα ξεπερνούσε σε Εθνικό Πλούτο ακόμα και την Ολλανδία! (δείτε το παράδειγμα του Καζακστάν με την Άλμα –Ατα και την Αστάνα, τον ρυθμό ανάπτυξης 8% που θα είναι σταθερός για 30 χρόνια λόγω της ανάπτυξης της Αστάνα…).
ΙΓ) Λόγοι καθημερινοί, ποιότητας ζωής και ασφάλειας. Όπως η κίνηση στους δρόμους, η αδυναμία εξυπηρέτησης των ασθενοφόρων, το παρκάρισμα, που είναι πλέον αδύνατο και μπλοκάρει όλους τους δρόμους, η έλλειψη πόσιμου νερού, που θα καταστεί τα επόμενα χρόνια ζωτικότατο πρόβλημα, η έλλειψη καθαρού αέρα, τα λύματα, η αδυναμία επιβολής της νόμιμης τάξης, η εγκληματικότητα, οι κουκουλοφόροι, τα άβατα στα Εξάρχεια, τα γκέτο των λαθρομεταναστών … και πολλά αλλα που δεν υπάρχει καμία απολυτως περίπτωση καποτε να διορθωθούν διότι τέτοια είναι η δομή της πόλης αυτής.
ΙΔ)τέλος λόγοι ιδεολογικοί, πρέπει να συμβολίζουν αυτή την επιχειρούμενη αναγέννηση. Η αλλαγή πρωτεύουσας έχει οπωσδήποτε τον συμβολισμό της γέννησης του νέου. Της αναγέννησης, της επανίδρυσης του κράτους, της ελπίδας. Δυστυχώς η «επανίδρυση του κράτους» που είχε ως σύνθημα κάποια κυβέρνηση, περιορίστηκε στο ίδιο επίπεδο που είχε η «αλλαγή», κάποιας προηγούμενης. Περιορίστηκε μόνο στην κατάργηση της σχολικής ποδιάς και στο αυτόματο διαζύγιο…!
+++++++++
Ποιοι μίλησαν μέχρι σήμερα για την αλλαγή πρωτεύουσας.
Υποθέτουμε πολλοί. Μόνο που δεν τους γνωρίζουμε όλους.
Πρώτος ήταν ο Ακαδημαικος Σόλων Κυδωνιάτης το 1959. Παρότι καταγωγής από την Τρίπολη Αρκαδίας επιχειρηματολόγησε με σθένος υπέρ της Θεσσαλονίκης.
Την Θεσσαλονίκη είχε στον προγραμματισμό του και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974.
Το 1990, κυκλοφόρησε μια απόρρητη έκθεση των Αμερικανών (την δημοσίευσε ο Οικονομικός Ταχυδρόμος) πού προέβλεπε τα δεινά για την Ελλάδα από την πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτων (οικονομικά-πολιτικά- εθνικά) και καλούσε σε άμεση μεταφορά της κυβέρνησης σε πόλη της Μακεδονίας, αλλα όχι στην Θεσσαλονίκη.
Καλούσε μάλιστα την ελληνική πολιτεία να μην κάνει κανένα άλλο έργο υποδομής στην Αθηνά, ώστε να λειτουργήσει η «αυτόματη –αυτορυθμιζόμενη αποκέντρωση».
Δυστυχώς οι Αμερικανοί (αν και είναι η μόνη φορά που συμβούλευσαν την Ελλάδα για κάτι σωστο) δεν εισακούστηκαν και η Ελλάδα υφίσταται έκτοτε τα επίχειρα της λαθρομετανάστευσης, του «μακεδονικού», των «Ολυμπικ Γκέιμς», των έργων της Αθήνας που κατατρώνε την ψυχή της Ελλάδος, χωρίς να φέρνουν ουσιαστικά και καμία βελτίωση στην ζωή του 50% των Ελλήνων πού έχουν μαντρωθεί σε αυτήν!
Εγινε η μοναδική χώρα της Ευρώπης που αντί να έχει όφελος από την λαθρομετανάστευση, υφίσταται τεράστιες ζημιές, οικονομικές, εθνικές, κοινωνικές, υγειονομικές κ.λ.π. Το Δ΄ ταμείο ενσωμάτωσης Μεταναστών, που ανακοίνωσε στις 2 Μαρτίου 2009 ο Υπουργός Πρ.Παυλόπουλος, αφορά 26 εκ. Ευρω, που θα δοθούν στον τύπο και στην T.V. για την καταπολέμηση του ρατσισμού!!! Άρα είναι ευκόλως κατανοητό ότι όλες οι ειδήσεις περί μεταναστών- λαθρομεταναστών, θα είναι ένα υμνολόγιο στην δήθεν προσφορά τους.
Στο θέμα αναφέρθηκαν επίσης οι υψηλού ήθους διανοούμενοι: Μιχάλης Χαραλαμπίδης, Κώστας Ζουράρις και Γιώργος Καραμπελιάς
+++++++
Η εθνική πρωτεύουσα
Υπάρχουν πολλά κράτη τα οποία έχουν ως πρωτεύουσα την εθνική τους πρωτεύουσα, δηλ. πόλη στην οποία δημιουργήθηκε η εθνική ιδεολογία, η εθνική αφύπνιση, η εθνογένεση και οι διεργασίες για την δημιουργία εθνικού κράτους (π.χ. εθνικές πρωτεύουσες είναι το Παρίσι για τους Γάλλους, το Λονδίνο για τους Άγγλους, η Άγκυρα {διότι εκεί δημιουργήθηκε η ιδέα δημιουργίας τουρκικού έθνους, ενώ η Κων/πολη συμβόλιζε το Οθωμανικό}). Υπάρχουν όμως και πολλά κράτη που έχουν ως πρωτεύουσες απλά διοικητικά κέντρα, τα οποία επέλεξαν με κριτήρια γεωπολιτικά και στρατηγικά, όπως η Βόννη και η Βαιμάρη για τους Γερμανούς, η Μαδρίτη για τους Ισπανούς, το Τόκιο, που έγινε νέα πρωτεύουσα για να ρίξουν οι Ιάπωνες τις ακριβές τιμές των ακινήτων. Η Βραζιλία έκτισε την νέα της πρωτεύουσα, την Brasilia, μόλις σε 3 χρόνια το 1970. Το Καζακστάν μετέφερε την Άλμα Ατα το 2000, κτίζοντας νέα πρωτεύουσα, την Αστάνα, ξοδεύοντας μόλις 8 δις $, τα μισά δηλαδή απ’ όσα ξόδεψε η κα Αγγελοπούλου για το Ολυμπιακό φαγοπότι. Επιπλέον απέκτησε ρυθμό ανάπτυξης 8%, που λόγω της πολύπλευρης ανάπτυξης της νέας πρωτεύουσας, που θα συνεχιστεί ακόμα 30 χρόνια, θα διατηρήσει αυτόν τον ρυθμό ανάπτυξης ίσως και μεγαλύτερο, ξεπερνώντας σε ΑΕΠ χώρες όπως η Βρετανία και η Ιταλία, πού σήμερα συμμετέχουν στους 8 πλουσιότερους του κόσμου, στην G8! Ακόμη και η Περσία δεν ανασύστησε τα Σούσα, την Περσέπολη και το Ισφαχάν, αλλά έκτισε μια νέα πόλη την Τεχεράνη, για στρατηγικούς και οικονομικούς λόγους. Και το Ιράκ επίσης δεν πήγε στην Βαβυλώνα, αλλά στην Βαγδάτη, που το 1900, είχε 24.000 κατοίκους.
Η Αθήνα, αφού η ελληνική εθνογένεση (η ελληνική εθνογένεση δεν σηματοδοτεί την δημιουργία κάτι νέου, την αντικατάσταση του “έθνους” από το “nation”, αλλά την αφύπνιση του παλαιού, του προϋπάρχοντος. Σε αντίθεση με την Ιταλία π.χ., που πρώτα έγινε κράτος από ανομοιογενείς πληθυσμούς- τους ελληνικής καταγωγής νότιους, τους Λατίνους και τους κελτογερμανούς του βορά, αναγκάζοντας τον πρωθυπουργό Κρίσπι να πει στην Βουλή, μόλις έγινε η ένωση το 1871, το περίφημο: «Φτιάξαμε κράτος, τώρα απομένει να φτιάξουμε και έθνος- “natio”».) έλαβε χώρα στα Γιάννενα, στην Μοσχόπολη Κορυτσάς και στην Κωνσταντινούπολη και όχι στο ανύπαρκτο χωριό των 3.500 αλλόγλωσσων κατοίκων όπως ήταν τότε, δεν είναι λογικό και δεν έχει και το ιστορικό δικαίωμα να εξακολουθεί να είναι και να θεωρείται πρωτεύουσα του Ελληνισμού με τα τόσα καταστροφικά μειονεκτήματά της.
Η μη έγκαιρη αλλαγή της πρωτεύουσας, δημιούργησε όλα τα δεινά για τον Ελληνισμό. Δημιουργήθηκε έτσι στην Αθήνα μια τάξη αστών χωρίς εθνική συνείδηση, με άνομα συμφέροντα, η οποία αντέδρασε σθεναρά σε κάθε εθνική ιδέα και προσπάθεια αναγέννησης αυτού του κράτους. Είναι ενδεικτικό της «εθνικής συνείδησης» που είχαν το γεγονός ότι, το μεγαλύτερο πρόβλημα των πολιτικών και των αστών αυτής της πόλης μετά την ανεξαρτησία, έγινε το θέμα των «Ετεροχθόνων» με αναρίθμητους προβληματισμούς εντός και εκτός κοινοβουλίου. Το θέμα δηλαδή αν έχουν δικαίωμα σε κείνο το μικρό ελληνικό κράτος της Πελοποννήσου και της Στερεάς, να εγκατασταθούν να ζήσουν, να πολιτευθούν και δραστηριοποιηθούν Έλληνες από την Ήπειρο, την Θεσσαλία, την Μακεδονία, την Πόλη, την Μ. Ασία … Οι «Ζαΐμηδες» και οι «Νοταράδες» της Αθήνας (κατά τον λόγο του Μακρυγιάννη, που εξ αιτίας αυτών «σιχάθηκε το ρωμαίικο»), βοηθούμενοι και από τις περιρρέουσες ιδεολογίες της εποχής, στις οποίες συμμετείχε ακόμα και ο Παπαρηγόπουλος, ο οποίος από την άλλη αγωνίζονταν, να αποδείξει πως ο Φαλμεράυερ, ήταν εσκεμμένα ανθέλληνας, θεωρούσαν ως Έλληνες την καταγωγή μόνο όσους ζούσαν μέχρι την Λαμία και τους βορειότερους ως Έλληνες κατ΄ επιλογή τους!!!
Θαυμάστε την απάντηση που έδωσε στους «Ζαΐμηδες» ο σύντροφος του μεγάλου Ρήγα Φεραίου, ο Χριστόφορος Περαιβός, στην Εθνοσυνέλευση της 7ης Μαρτίου 1844.
«..Λοιπόν οι Ζωσιμάδαι εκείνοι, οι στύλοι της ελληνικής αναγεννήσεως, δια τούτο εκκένωσαν τους θησαυρούς των εις την εκπαίδευσιν και τον φωτισμόν του Έθνους όλου, δια να κηρύξωμεν σήμερον ότι Έλληνες δεν είναι οι Ηπειρώται; Λοιπόν το Σούλι το ηρωικόν Σούλι, δια τούτο δυο έτη εβάσταζε τον χείμαρον εξήντα χιλιάδων μαχίμων τουρκαλβανών, ετοίμων να πλημυρίσωσιν εις την αρχήν της επαναστάσεως την ήδη ελευθέρα Ελλάδα, δια να είπωμεν σήμερον, ότι οι Σουλιώται δεν έχουν ίσα δικαιώματα με τους λοιπούς Έλληνας; Λοιπόν η Θεσσαλία, η Μακεδονία, η Ήπειρος, δια τούτο ήσαν προπύργια του ελληνικου πολέμου;… Μη αδελφοί, δια το όνομα του Θεού! Ας μη προξενήσωμεν τοιαύτην ανίατον πληγήν εις την αγαπητήν πατρίδα! Μη , δια λόγους μικρούς εφήμερων συμφερόντων και παθών, θυσιάσωμεν συμφέροντα κοινά, γενικά, μεγάλα, αιώνια!!… Θα φιλονικούμεν ακόμα για το πόσους περισσότερους Έλληνας ν΄αποκλείσωμεν;»
Για να περάσουμε και στην κρατική «επιστημονική» στήριξη του ανθελληνισμού της Αθήνας, με τον Πρόεδρο της Αρχαιολογικής Εταιρείας Ρίζο Νερουλό, να δηλώνει το 1841 ότι : « Ο Φίλιππος έπραξε και κάτι άλλο από την νίκη (στην Χαιρώνεια) ΟΛΕΘΡΙΟΤΕΡΟΝ. Εγένησε τον Αλέξανδρον».
Τακτική βεβαια που ακολουθεί και σήμερα η Αθήνα, καθώς δεν θεωρεί τους ακόμα τους Μακεδόνες Έλληνες, αφού πέραν της στήριξης που παρέχει στα Σκόπια, ακόμα και το Άγαλμα του Μεγάλου Αλέξανδρου κρύβει επί 15ετια στις αποθήκες του Δήμου στον Ζωγράφο, αφού υπάρχουν αντιδράσεις τόσο από την σημερινή Αρχαιολογική Εταιρεία (γιατί άραγε αντιδρά η Αρχαιολογική Εταιρεία;), αλλα και από την κυρία Μπακογιάννη, που ως Δήμαρχος ξήλωσε το βάθρο με την επιγραφή που έστησε ο κ. Αβραμόπουλος για τον ανδριάντα του Αλέξανδρου, επί των οδών Διάκου και Αμαλίας) και ως Υπουργός των εξωτερικών σήμερα απαγορεύει το στήσιμο του ανδριάντα!!!.
Αυτή ήταν η Αθήνα και αυτή η αστική της τάξη και ο αθηναϊκός τύπος! Όμως για λόγους ιστορικούς, λόγω της συμβολής της Αθήνας στην γένεση της Δημοκρατίας, πριν 2.500 χρόνια, θα μπορούσε να παραμείνει τιμητικά το κοινοβούλιο (όπως συμβαίνει και σε άλλα κράτη, να έχουν αλλού το κοινοβούλιο και αλλού την έδρα της κυβέρνησης), αφού βέβαια αλλάξει και το πολιτειακό σύστημα με την δημιουργία Γερουσίας, σώματος που θα αποκλείσει την διαφθορά και θα μοιράσει ισοδίκαια πόρους και ανάπτυξη σε πρωτεύουσα και Επαρχία (ένας Γερουσιαστής από κάθε νομό, ανεξαρτήτως πληθυσμού), εκλογή Προέδρου από τον λαό και θεσμοθέτησης του Δημοψηφίσματος για τα εθνικά θέματα εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής, πράγμα που το σύνταγμα της Ελλάδος το απαγορεύει με πονηρία, γενόμενο έτσι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΑΤ΄ ΕΠΙΦΑΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ στην Ευρώπη.
++++++++
Η μεταφορά της πρωτεύουσας ίσως είναι η σημαντικότερη κίνηση αναδιάρθρωσης και επαναδημιουργίας του ελληνικού κράτους, που θα ενείχε την ελπίδα της επιβίωσής του.
Τα τζάκια, ο τύπος και τα συνδικάτα της Αθήνας θα αντιδράσουν λυσσαλέα, όποιος πολιτικός όμως αποτολμήσει αυτή την κίνηση θα είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος Μέγας της ιστορίας μετά τον Αλέξανδρο!
Στεφανος Σωτηρίου, ιστορικός βαλκανολόγος, επικεφαλής της κίνησης για την αλλαγή της πρωτεύουσας
Καλούνται όσοι ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στον Σύλλογο, νομικοί και ειδικοί επιστήμονες, αλλα και όλοι οι Έλληνες ανεξαρτήτως ηλικίας και ειδικότητος να επικοινωνήσουν στο:
nipesot@yahoo.com