Λέμε ότι κάτι είναι σε κρίση, όταν κρίνουμε πως κάτι δεν πάει καλά και μας προκαλεί ανησυχία.
Επειδή η ανθρώπινη ζωή είναι πάντα, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ατελής κι επειδή η διαπίστωση της κρίσης είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη κριτική-διανοητική ικανότητα, πάντα θα υπάρχει κάποιου είδους κρίση.
Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν στιγμές, που η κρίση αυτή διαπιστώνεται με πιό έντονο κι επιτακτικό τρόπο από ότι άλλες φορές.
Σήμερα η κρίση της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι πανθομολογούμενη. Όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι κρίνουν, πως κάτι δεν πάει καλά.
Δεν συμφωνούν όλοι στο τι δεν πάει καλά, στα αίτια της κρίσης. Σημειωτέον ότι για να βγείς από μια κρίση πρέπει να εντοπίσεις ορθά τα αίτιά της και να τα εξουδετερώσεις.
Άλλοι λοιπόν λένε, πως το αίτιο είναι η πολύχρονη προηγούμενη διακυβέρνηση από το ΠΑΣΟΚ.
Άλλοι η σημερινή διακυβέρνηση από τη Ν.Δ.
Άλλοι η κυριαρχία του δικομματικού συστήματος.
Άλλοι η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού.
Άλλοι η ύπαρξη του καπιταλιστικού συστήματος.
Άλλοι οι εγγενείς αδυναμίες της νεοελληνικής κοινωνίας και του νεοελληνικού κράτους από τη στιγμή της συγκρότησής τους.
Είναι στην ίδια κρίση με την ελληνική κοινωνία και το ελληνικό πολιτικό σύστημα, άλλες χώρες που κυβερνώνται με κυβερνήσεις ίδιου ιδεολογικοπολιτικού προσανατολισμού, με την ίδια γενική πολιτική, με το ίδιο σύστημα;
Έχουν τις ίδιες επιδόσεις στην παιδεία, στη διαφθορά, στην ακρίβεια, στην ψαλίδα των αμοιβών, στη δικαιοσύνη, στην προστασία του περιβάλλοντος, στην αυθαίρετη δόμηση, στη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών, στην απουσία εθνικής στρατηγικής κ.ο.κ.;
Έχουν τις ίδιες επιδόσεις στην άγονη κοκορομαχία, στο φανατισμό, στην προχειρότητα, στο αλώνισμα λαμόγιων και πρακτόρων, στην αυθαιρεσία, στη συγκάλυψη, στην έλλειψη αλληλοσεβασμού των πολιτών, στην αίσθηση συμμετοχής και συνευθύνης τους στη διαχείρηση των κοινών κ.ο.κ.;
Δεν είμαι οπαδός της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ, του δικομματικού συστήματος, του νεοφιλελευθερισμού, του καπιταλιστικού συστήματος. Ούτε οπαδός της θεωρίας να ακολουθήσει η Ελλάδα σχηματικά, δηλαδή τεμπέλικα και δίχως αυτοθέσπιση, πρότυπα λειτουργίας άλλων χωρών με διαφορετικές ιδιαιτερότητες κι άλλες ιστορικές διαδρομές. Εξ’ άλλου κι αυτά τα πρότυπα βρίσκονται με άλλους ή παρεμφερείς τρόπους και σε διαφορετικό βαθμό σε κρίση, όπως κι ολόκληρος ο παγκόσμιος ανθρώπινος πολιτισμός. Μα δεν είμαι κι οπαδός της υποκρισίας, της ανειλικρίνειας, της εθελοτυφλίας, του αναθέματος, του βολέματος.
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ. Έχουμε άλλη επιλογή;
Θέλει, μεταξύ άλλων:
Ειλικρίνεια κι όχι κομματική και σε τελευταία ανάλυση στενόμυαλη υπαρξιακή σκοπιμότητα.
Συγκεκριμμένη ανάλυση της συγκεκριμμένης κατάστασης.
Συνευθύνη, συμμετοχή των πάντων.
Διάλογο, μελέτη, προγραμματισμό, μετριοφροσύνη.
Αξιοποίηση όλου του διαθέσιμου δημιουργικού δυναμικού της κοινωνίας.
Μεταβολή προς μια συλλογική, συμμετοχική, αντιδογματική κατεύθυνση της νοοτροπίας όλων μας.
Μεταρρύθμιση, αναγέννηση, επανίδρυση της χώρας σε όλους τους τομείς και δημιουργικό προσανατολισμό της μέσα στο σύγχρονο διεθνές πλαίσιο.
Ας μη μεταθέσουμε άλλο το κόστος και τη δυσκολία της συνευθύνης, της πράξης, στο μονομερή λεκτικό καταμερισμό της υπαιτιότητας. Η μονομέρεια είναι λυτρωτική, πρόσκαιρα, μόνο για αυτόν που τη φαντάζεται.
Ιδού λοιπόν η Ελλάδα, ιδού ο κόσμος, ιδού και το πήδημα. Ή το ξόρκισμα.
Η Πολιτεια του Κανενα Καθενα 