Μια Διέξοδος;

 

«Η Ελλάδα, ακόμα κι αν σχηματιζόταν φαντασιακά μια κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ κι Αναρχικών, δεν θα έπαυε να είναι μια χώρα μπάχαλο».

 

«Έλα μωρέ τον μαλάκα».  «Ποιός μαλάκας είναι λιγότερο ή περισσότερο μαλάκας από τον άλλο μαλάκα;». 

 

«Επανάσταση είναι η αλλαγή της καθημερινότητας».

 

«Σου είπαν ψέμματα πολλά, ψέμματα σήμερα σου λένε και ξανά.  Κι αύριο ψέμματα ξανά θα σου πούν.  Ψέμματα σου λένε οι εχθροί σου, μα κι οι φίλοι σου σου κρύβουν την αλήθεια.  Που πας με ψεύτικα όνειρα.  Καιρός να σταματήσεις, καιρός να τραγουδήσεις, καιρός να κλάψεις και να πονέσεις, καιρός να δείς».  Θα πρόσθετα και το: «Ψέμματα σου λέει κι ο εαυτός σου.»

 

(Οι τρεις πρώτες φράσεις είναι ανώνυμων φίλων, η τέταρτη δίχως την πρόσθεση, από τραγούδι του Μ. Θεοδωράκη)

Μπρος Γκρεμός και Πίσω Πρωτοβουλία

Υπάρχει ένα πρόβλημα αυτή τη στιγμή στην κοινωνική και πολιτική μας ζωή.  Σύντομα, σε λίγους ή περισσότερους, μήνες θα γίνουν εθνικές εκλογές.  Με βάση το ισχύον αντιδημοκρατικό εκλογικό σύστημα και το πολιτικό τοπίο όπως διαμορφώθηκε μετά τις ευρωεκλογές, είναι σχεδον βέβαιο, ότι από τις επερχόμενες εκλογές θα προκύψει μια κυβέρνηση μειοψηφίας στο εκλογικό σώμα, που θα αποτελείται από πολιτικά στελέχη ίδιας νοοτροπίας με αυτά που κυβερνούν τη χώρα εδώ και δεκαετίες.  Τα ενδεχόμενα σενάρια για το ποιοί θα σχηματίσουν μια τέτοια κυβέρνηση είναι: Αυτοδύναμα το ΠΑΣΟΚ.  ΠΑΣΟΚ σε συνεργασία με Οικολόγους και πράγμα λιγότερο πιθανό σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.  ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ σε συνεργασία με τον ΛΑΟΣ.  Μπορεί και να μην συγκροτηθεί κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να ξαναγίνουν εκλογές, όπου πλέον με τον ακόμα πιο πλειοψηφικό προβλεπόμενο εκλογικό νόμο θα κατορθωθεί τελικά η εφαρμογή ενός από τα παραπάνω σενάρια.

Σε κάθε περίπτωση θα έχουμε, στο πρωθυπουργικοκεντρικό πολιτικό μας σύστημα,  ως πρωθυπουργό έναν Γ. Παπανδρέου ή έναν Κ.Καραμανλή, κορυφαίους υπουργούς κάποια από τα υπάρχοντα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ,  εν μέσω των ίδιων κι ακόμα οξύτερων κοινωνικών, οικονομικών, εθνικών κ.λ.π. προβλημάτων.  Ω τι ευτυχία.

Μπορεί να αποτραπεί αυτό τό «λαμπρό» κι «ελπιδοφόρο» μέλλον;

Μπορεί.  Αν συστρατευτούν όσες κι όσοι δεν το επιθυμούν σε μιαν άλλην      πολιτική.  Αν δεν νίψουν τα χέρια τους ή αν δεν τα τρίψουν χαιρέκακα.

(Το άθροισμα όσων πήγαν με χαρά; να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ δεν ξεπερνά το 50%, όλων των ψηφοφόρων στις βουλευτικές εκλογές του 2007).

 

Ποιά μπορεί να είναι μια άλλη πολιτική, τι θα την συνθέτει;  Η απάντηση μπορεί να είναι και μονολεκτική.  Δ Η Μ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Α.

 

Δημοκρατία σημαίνει:  Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στοιχειωδώς  ίσων ευκαιριών στην αρχή της ζωής τους.  Υγείας, Ασφάλειας, Αξιοπρεπούς Διαβίωσης, Παιδείας.  Όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα ισοδύναμης  ενημέρωσης, έκφρασης γνώμης και ψήφου.  Όλοι είναι ίσοι απέναντι στον δημοκρατικά ψηφισμένο νόμο.

 

Αν εφαρμόσουμε αυτές τις απλές αρχές ή όποιες άλλες συμφωνηθούν, όλα τα άλλα προβλήματα μπορούν να αντιμετωπισθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.  Τουλάχιστο σίγουρα πολύ καλύτερα από ότι τα αντιμετωπίζει το υπάρχον πολιτικό καθεστώς της αντιδημοκρατίας, της κατευθυνόμενης ενημέρωσης, της κομματοκρατίας, της αδιαφάνειας, της έλλειψης ισονομίας, της αναξιοκρατίας,  των τυχάρπαστων επιλογών, των προσωπικών στρατηγικών, της άγονης κοκορομαχίας, της κοινωνικής αδιαφορίας κι αδικίας.

 

Γύρω από αυτό το αίτημα-στόχο μπορεί να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή δημιουργική ενότητα, ικανή να ενεργοποιήσει τις καλύτερες ιδιότητες όλων των πολιτών, ικανή να διεκδικήσει να έχει καθοριστικό λόγο στη διακυβέρνηση της χώρας, στον καθορισμό δηλαδή των συλλογικών παραμέτρων της ζωής μας.

Διεκδικώντας την εφαρμογή της Δημοκρατίας σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής και πρώτα απ’ όλα στον ίδιο τον εαυτό της, αυτή η νέα πανελλήνια πολιτική συσπείρωση (ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ;) θα επιδιώξει να λύσει όλα τα υπάρχοντα κοινά προβλήματα μέσα από τη συμμετοχή, τη μελέτη, το διάλογο, τη σύνθεση, την εφαρμογή της αρχής της πλειοψηφίας.  Δίχως ιδεοληψίες ή φαντασιακές «λύσεις».  Μέσα σε ένα πλαίσιο κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, οικολογικής στρατηγικής, εθνικής ανεξαρτησίας και εθνικής στρατηγικής, δημοκρατικής και δίκαιης διαχείρησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Οικουμένη.

Σε αυτή τη συσπείρωση έχουν θέση πολίτες από όλο το κοινωνικό και πολιτικό φάσμα, που επιθυμούν να συμβιώσουν δημοκρατικά με τους συμπολίτες τους και να συμμετέχουν πρωτοβουλιακά στον καθορισμό της κοινής τους ζωής.  Σχηματικά έχουν θέση, όσοι ξεκινούν από την δημοκρατική αναρχία και φτάνουν μέχρι τη δημοκρατική φιλελεύθερη εντιμότητα.  Πολίτες, οργανώσεις, κόμματα.

Η συγκρότηση αυτής της νέας πολιτικής κίνησης μπορεί να γίνει με τον σχηματισμό επιτροπών πρωτοβουλίας σε χώρους κατοικίας, δουλειάς, σπουδών.  Όλα τα συλλογικά σώματα κι οι συντονιστικές επιτροπές που θα χρειαστεί να συγκροτηθούν,  θα εκλεγούν μεσα από ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες και το ίδιο θα συμβεί και με τους υποψήφιους βουλευτές. 

Ο στόχος είναι η συσπείρωση να συγκροτηθεί άμεσα (χθες όπως λέγεται), να ενώσει τις ευρύτερες δυνατές δυνάμεις και να κατέβει στις ερχόμενες εκλογές, εφ’ όσον έχει βάσιμη προοπτική να συγκεντρώσει τουλάχιστον ένα διψήφιο εκλογικό ποσοστό, ικανό δηλαδή να επηρεάσει τον τρόπο της αυριανής διακυβέρνησης της χώρας.

Μιλάμε για μιαν απόπειρα πολιτισμικής αναγέννησης-στροφής της χώρας. Τώρα.

Πως Θα Καλυφθεί το Κενό;

Από όποια σκοπιά κι αν κοιτάξει κανείς τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών του 2009, το σημαντικότερο συμπέρασμα είναι η πρωτόγνωρη απαξίωση του πολιτικού συστήματος.  Όχι μόνο της κυβέρνησης, όχι μόνο του δικομματισμού, αλλά και των αριστερών κομμάτων.  Αυτό  αποδεικνύεται κι απο την  πρωτοφανή για την Ελλάδα  αποχή, αλλά κι από τη μείωση των ψηφοφόρων όλων των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων. 

Η μείωση αυτή υπάρχει,  έστω και διαφοροποιημένα για το κάθε κόμμα, ακόμα κι αν ψήφιζαν οι απέχοντες σε αυτές τις εκλογές.  Η κυβερνητική ΝΔ συνετρίβη. 
Η αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να αξιοποιήσει εκλογικά, δηλαδή σε πραγματικούς ψήφους, τη συντριβή της πρώτης κι ας την προσπέρασε, αφού κι αυτή έχασε ψηφοφόρους.  Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης έχασαν ψήφους.  Μόνοι κερδισμένοι είναι οι δύο σχετικά νεότευκτοι, οι Οικολόγοι και ο ΛΑΟΣ, καθώς και το άθροισμα των λοιπών μικρότερων συνδυασμών.  Κι αυτοί όμως δεν βρίσκονται έξω την κινούμενη άμμο που συγκροτεί σήμερα το εκλογικό σώμα. 

Ο ΛΑΟΣ πήρε(προσωρινά;) ψήφους απο τη ΝΔ, ενώ στη Θεσσαλονίκη όπου είχε συγκριτικά ισχυρή δύναμη, έχασε ψήφους από το Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο.  Οι Οικολόγοι σε συνθήκες απαξίωσης του πολιτικού συστήματος και διαρκούς επιδείνωσης των οικολογικών συνθηκών ήταν φυσικό να αγρεύσουν κι αυτοί(πόσο σταθερά;) ψήφους. 

Το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών(φύση-κυνήγι-ψάρεμα-παράδοση), που ξεπέρασε τη ΔΡΑΣΗ των κ.κ. Μάνου, Κοντογιαννόπουλου, Μπουτάρη και σχεδόν ισοψήφισε με το Μακεδονικό Μέτωπο των κ.κ. Παπαθεμελή και Ζουράρη, προσθέτει επίσης τη δική του υπερρεαλιστική πινελιά στο εκλογικό σκηνικό.

Κι ύστερα από όλα αυτά έρχεται, ο πρωθυπουργός Κ.Καραμανλής να δηλώσει για νιοστή φορά, ότι θα συνεχίσει με ακόμα πιο αποφασιστικούς ρυθμούς το έργο του.  Ο Γ. Παπανδρέου περιχαρής να λέει «κερδίσαμε την εμπιστοσύνη του ελληνικούλαού» με ένα λίγο πάνω από το ένα τρίτο των ψηφισάντων και με μια αποχή σφαλιάρα.  Από κοντά, σε ένα διαγωνισμό ευτυχίας, ο άσπονδος σύντροφός του Β.Βενιζέλος  να προοιωνίζει την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ.  Η Α. Παπαρήγα, με επίσης χαμένο το ΚΚΕ, να χαμογελά για την αντοχή των κομμουνιστών  και μέσα της ακόμα πιό πολύ για τον ακόμα πιό πολύ χαμένο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μια πικραμένη ιστορία….  Γέννησε ελπίδες.  Τις σπατάλησε(;) έχοντας στο νου του όχι την Άνοιξη της Ελλάδας, αλλά την αυτοαναπαραγωγική «Άνοιξη της Αριστεράς».  Ασχολήθηκε πιο πολύ, παρά τους επί μέρους αγώνες του, όχι με τη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής για την έξοδο της χώρας και της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού από το τέλμα,  αλλά με τον άγονο υπερκερασμό του ΚΚΕ, τη νεκρανάσταση των εσωκομμουνιστικών ανταγωνισμών, για να καταλήξει σε μάλλον φτηνές  δημαγωγίες και τακτικισμούς.

Από αυτή την ανάλυση δεν πρέπει να αφήσουμε απ’ έξω εμάς τους πολίτες.  Όποιος κοροϊδεύει τον άλλον κοροϊδεύει τα μούτρα του.  Ορθώς μουτζώθηκε το πολιτικό σύστημα.  Αν μουτζώσουμε και τους εαυτούς μας, υπάρχει ελπίδα.  Το νέο δεν μπορεί να είναι δημιουργικό δίχως συμμετοχή, προσπάθεια, θυσία και  τη μέγιστη δυνατή ενότητα.  Αλλιώς το κενό που έχει ήδη δημιουργηθεί θα καλυφθεί από τις πιό ιδιοτελείς ανίκανες και καταστροφικές  δυνάμεις, όποιο πρόσημα κι αν αυτές φέρουν.