Μα…

Σε μένα-εσένα, που καταγγέλλω τους πάντες και τα πάντα, δίχως τίποτα να προτείνω.  Που επιρρίπτω μόνο, δίχως να αναλαμβάνω ευθύνες.  Που φανατίζομαι και θεωρώ τον εαυτό μου πάνσοφο και τους άλλους ηλίθιους.  Που νομίζω ότι η δικαίωσή μου ή η διακαίωση της ομάδας μου, δικαιώνει κι όλη την κοινωνία.  Που δεν αντιλαμβάνομαι ότι είμαι ένα άμοιρο και ταυτόχρονα ένα αυτόβουλο γρανάζι ενός συνόλου, αλλά διαχωρίζομαι ψευδαισθησιακά από αυτό.   Που κοιτάζω μόνο την πάρτυ μου, είτε αδιαφορώντας για τα κοινά, είτε ασχολούμενος εργολαβικά με αυτά.   Που φωνάζω πρώτος «βγάλτε το φίδι από την τρύπα» ή υποδεικνύω πως να βγεί, αλλά βάζω τελευταίος το χέρι μέσα.

 

Σε μένα-εσένα  τον φανατικό και σίγουρο κομμουνιστή, ορθόδοξο, μουσουλμάνο, βουδιστή, σοσιαλιστή, οικολόγο, νεοφιλελεύθερο, αναρχικό, φασίστα, εθνικιστή, αντιεθνικιστή, επαναστάτη, αντεπαναστάτη.

 

Αξίζει κανείς ν’ αντιστέκεται.

Μα …

Μα δεν είπαμε «ότι θέλει δουλειά πολύ, θέλει νεκροί χιλιάδες νάναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους » κι όχι μόνο τις συμβουλές τους.

 

Δημήτρης Κουμάνταρος

Άνεργος Τιμής Ένεκεν Δημοσιογράφος 57 ετών

 

ΥΓ:  Το μικρό αυτό κειμενάκι είναι η απάντηση στο ερώτημα «Γιατί αξίζει κανείς σήμερα να αντιστέκεται;», που μου έθεσε φίλη δημοσιογράφος στα πλαίσια αφιερώματος για την 37^η επέτειο της εξέγρσης του Πολυτεχνείου.